Στο παράθυρο του καθρέφτη μου
καθημερινά μ' έβλεπα
μια μάσκα σκοτεινή
και ξοπίσω μου να στέκει μια σκιά,
η δικιά σου θαρρούσα
που με ακολουθούσε..
μετά από χρόνια
στον καθρέφτη μου
συνάντησα την ίδια σκιά
κουρασμένη
να μου απλώνει ακόμα το χέρι,
τα δάχτυλα γλιστρούν δισταχτικά
αγγίζοντας την αινιγματική προσωπίδα
και τότε με εκπληκτική επιβράδυνση
κατάλαβα...
ήταν η δική μου σκιά
που σ' έψαχνε,
κοιτάζω με συμπόνια το πρόσωπο μου
τα σημάδια της φθοράς
λογαριάζουν τον χαμένο χρόνο
αποκάλυψη οικτρή
φανερώθηκε στα μάτια
τόσα χρόνια ζούσα με την προσδοκία της σκιάς σου..
Πόσο λίγο με αγάπησα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου