Σηκώθηκε χαράματα
Τρύπωσε στη φυλλωσιά της ανατολής
Αθέατη στην πίκρα
Αόρατη για τον πόνο
Μηδαμινή μπροστά στο κάλλος της αναδυόμενης ημέρας
Έφερε στα χείλη της μια μπουκιά ζεστό ψωμί
Το φίλησε
Μετά το μοίρασε στα πετεινά του ουρανού
Αυτή δεν το χρειαζόταν
Αυτή ανήκε στους πεινασμένους της γης
Ξέπλεξε κατόπιν μια μπούκλα από την κόμη του ήλιου
Την πέρασε στο λαιμό της κόσμημα
Ανέπνευσε βαθιά
Η ζωή καθόταν κουλουριασμένη στα πόδια της
Φοβισμένη και απροστάτευτη
Την χάϊδεψε τρυφερά
Την αγκάλιασε
Έβγαλε προσεκτικά ένα καρφί από την μία παλάμη της
''Μη φοβάσαι'' της ψιθύρισε
Εμείς οι δυο μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο
Κοιτάχτηκαν στα μάτια σαν ερωτευμένα παιδιά
Χαμογέλασαν με επιείκεια η μία στην άλλη
Και άρχισαν να σιγοσφυρίζουν έναν χαρούμενο σκοπό
Τί κι αν ο κόσμος δεν άλλαζε ποτέ;
Αυτές πίστευαν στην κλεμμένη μπούκλα του ήλιου ...!
Φιλαρέτη Βυζαντίου
''ΑΞΟΔΕΥΤΟ ΦΩΣ'' 2017-2020]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου