Άδολα, δίχως φθόνο και με περίσσιο φόβο ξεκίνησες
το ταξίδι σου το μεγαλύτερο στο φαλιμέντο Μετάλαβες την αδιαφορία την ασώματη κυοφορία του ψέματος της.
Αργά, συνοπτικά
και δίχως βιασύνη άρχισε να βραδιάζει.
Στο νησί του πόθου, των όμορφων στιγμών που βιώσατε οι δυο σας
έφθασες πριν λίγο. Συντεταγμένη η πομπή, των αναμνήσεων πορεύεται ενώ δεξιά
και αριστερά στέκονται το παρόν και το μέλλον. Σε κοιτάζουνε βαθιά στα μάτια
εκεί που η δύναμη προσφέρει την θέση στο κενό.
Θεό τον βάφτισες, ως άλλο είδωλο απομυθοποίησες το πρόσωπο της.
Ζητάς την παρέα του την ευμετάβλητη κίνηση του μοιραίου.
Ως άτολμος και αναποφάσιστος
διακρίνεις στο έσχατο του χρόνου το όνομα σου. Μοιάζει μνημείο λαξεμένο,
με
τεχνη που το κυπαρίσσι σκιά του προσφέρει. Φαλιμέντο, ως απάντηση στα γιατί
των δόλιων συνοδοιπόρων σου.
Σε περιμένει το φώς στην αυγή, ως ένα κλείσιμο μεμιάς των βλεφάρων.
Νίκος Βαρδάκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου