Πες ότι είμαστε δύο σταγόνες βροχής. Θα άντεχες
να με βλέπεις χώρια, ενώ πέφτουμε στο διψασμένο
χώμα;
Ανάμεσα στο πριν και το τώρα; Και ας λένε ότι η αγάπη
είναι λυγμοί. Δεν έζησαν ποτέ τους ένα χαμόγελο, να
κρύβει δύναμη που δεν χωράει στην γη.
Αυτοί είναι μια ιστορία με τέλος, και ζηλεύουν εμάς.
Την τρέλα που ενώνει το σήμερα και το χθες.
Πες ότι είμαστε δύο σύννεφα κόκκινα. Την γη να σηκώνουμε
στους ώμους, σαν το πέρασμα μας καταργεί τους
ανθρώπινους νόμους.
Νίκος Βαρδακας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου