Μ’ένα παιδί στην αγκαλιά
περιφερόσουν…
ο αγέρας πόλεμο ηχούσε
αγωνιούσαν τα πουλιά
μην φθάσουν τα μαντάτα στη γη των αστεριών
ο Πλούτωνας μην λυπηθεί
η μαύρη σκόνη μην καλύψει
τις όμορφες πεδιάδες
του σύμπαντος τις γειτονιές
η φρίκη μη μιάνει το φιλί
έρεβος βαθύ το βλέμμα τους
τα λόγια δυσωδία
οι χειραψίες αγκαθωτό στεφάνι
αίμα ποτίστηκαν οι αγροί
το χαμομήλια έγειραν στο χώμα
πυρακτωμένος σίδηρος στα λυγερά κορμιά
σφραγίδα ασφαλείας
ντροπή
νόθο παιδί του σαρκασμού
φόβος
πρωτότοκος υιός
τον κυνηγούσε η μάνα του να πιεί το γάλα
της τσουκνίδας
να ευφρανθεί το ατσάλι
πύργο πελώριο να στήσει
ψευδολογίας προμαχώνα
χαμόγελα αφροστεφανωμένα
υπόσχεση ζωής
της φυλακής τον φράχτη έπλεξαν
και μιάν αυλή μέσα στην λάσπη αφημένη
να κατατρώει το παραμύθι
οι τζίτζικες εσίγησαν
του θέρους η στιγμή παρήλθε
του Άδη τα λαγούμια κάνανε γιορτή
τα όμορφα κοχύλια που μάζευες από παιδί
σκορπίστηκαν στη μαυρισμένη χλόη
…κουρνιασμένο στους άδειούς σου μαστούς
καβάλα σ’ένα άλογο
αγέρωχα αδύναμο
αγέρωχα αδύναμη κι εσύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου