Άτιτλο (της Λένας Περηφανοπουλου Βαμβακά)

Επειδή ήξερα πώς είναι 
να είσαι γεμάτος πληγές,
απόκτησα ένα χούι...
Όπου έβλεπα πληγή, 
έτρεχα να την γιατρέψω...
Όπου έβλεπα πόνο,
έτρεχα να κάνω τον καραγκιόζη...
Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν στεναχωρημένο, 
ούτε προβληματισμένο.
Μόνο που δε ρωτούσα, 
αν ήθελαν να γιατρευτούν....
Δε ρώτησα αν με ήθελαν δίπλα τους...
Το ομολογώ, με το στανιό ήθελα να προσφέρω βοήθεια....
Με το στανιό ήθελα
να τους δω να χαμογελάνε....
Και έτσι δε προλάβαινα
να δω τις δικές μου πληγές...
Δε προλάβαινα να κλείσω τις δικές μου χαρακιές..
Τις κουκούλωνα μόνο με κάτι κουρέλια...
Νόμιζα πως έτσι θα κλείσουν, 
αλλά αυτές απο κάτω δούλευαν
και γινόταν απόστημα..
Και μια μέρα πόνεσα πολύ....
Πόνεσα, γιατί οι αθεράπευτες πληγές μου, έτρεξαν αίμα...
Και μαζί πόνεσε κι η ψυχή μου πολύ, 
γιατί κατάλαβα οτι έδινα
χωρίς να μου ζητηθεί... 
Και τότε, έκατσα σε μιαν άκρη, ήρεμα, 
ταπεινά, συμπονετικά...
Συμπονετικα για μένα αυτή τη φορά.....
Έδεσα τις πληγές, τις γιατροπόρεψα....
Μου πήρε καιρό....
Κυρίως όμως,
έμαθα να χτυπώ την πόρτα 
όπου έβλεπα πόνο...
Κι έμπαινα μόνο αν μου άνοιγαν, 
ποτέ ξανά αυθαίρετα..
Ξέρεις, δε θέλουν όλοι να σωθούν....
Ούτε θέλουν όλοι
να το παίξεις Σωτήρας τους....
Σε κάποιους πάλι αρέσει να ζουν με την πίκρα τους..
Ίσως και να είναι η μόνη παρέα που έχουν...
Δικαίωμά τους.... 

Λένα Περηφανοπουλου Βαμβακά