Απώλεια (της Εύας Γεωργίου)

Τρικλίζουν πάλι οι λέξεις, από το πάτωμα μιας αμήχανης πασαρέλας Χορεύουν ασθενικά σε κατευθυνόμενα πια βήματα… Ευλαβικά το ένα χέρι σκύβει στο άλλο Τόσα χρόνια μαζί μετράνε… Μόχθος άπλετος στου Τρύγου τη γιορτή Ίδια η μέρα, ίδια η νύχτα! Και σε προσευχές μαζί να υψώνονται Πώς τώρα, ένα χέρι μονάχο να γράψει, κει που από ταίρι έσβησε; Πώς να κρύψει τη γύμνια του μέσα από ένα αμάνικο παλτό; Κι απόψε η νύχτα δεν χαρίζεται… Είπε από νωρίς καληνύχτα, προτού θλιμμένο σούρουπο ανταμώσει…


Εύα Γεωργίου