Το άρωμα!! (της Άρτεμις Κριμιτσα)

Το άρωμα της φόρεσε 

Κατέβηκε στο μουράγιο

Ένα της κύμα φώναξε 

Και της φουρτούνας της τον Άγιο 

Της έδωσε τη μυρωδιά 

Στο Αιγαίο να τη μοιράσει 

Ίσως μαζί του συναντηθεί 

Έλεγε ποτέ δε θα το ξεχάσει 

Ξεκίνησαν και οι άνεμοι 

Το τύλιξαν σε μαντήλι 

Το είχε ποτίσει με δάκρυα 

Στο τελευταίο τ'αποχωρισμού 

Στης Παναγίας καντήλι 

Έψαξαν λιμάνια 

Ρώτησαν θαλασσαετούς

Μήπως είδαν τα πλάνα μάτια 

Την άφησαν μόνη στους γκρεμούς 

Θλιμμένο βρήκαν της θάλασσας τον αετό 

Σε βράχο ακουμπισμένο 

Ξαφνιάστηκε από το άρωμα 

Τον βρήκαν δακρυσμένο 

Πείτε μου ,πείτε μου που θα τη βρω

Τη γαλανή ομορφιά μου

Νόμιζα πως δεν ήθελε 

να ζει στα όνειρά μου 

Τρέξε κύρη μου τρέξε να τη βρεις 

Θα λιώσει από τον καημό της 

Άντε...να νοιώσει τη χαρά 

Ελπίδα να της δώσεις 

Για σε στέλνει το άρωμα 

Για σε πονάει η καρδιά της 

Ανέβα στα άλογα της θάλασσας 

Και τρέχα στη φωλιά της 

Άρτεμις Κριμιτσα

Από την καλντέρα της ψυχής μου 

ΚΥΡΑ ΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗ (του Τάσου Βασιλειάδη)

Κυρά μου Ποίηση, μόνο Ένα σου ζητώ…..

Να είμαι στο πλάι σου, να σε υπηρετώ….

Με λίγες λέξεις, στην αράδα, που θα γράφω,

Και σκέψεις, διάφορες, που θα γεννιούνται

Από αυτές, ένα Στεφάνι, θα πλέκω, στα μαλλιά σου, θα σου Βάζω….

Κυρά μου Ποίηση, Αθάνατη Θεά, καμιά δεν

Έχει, την Δική σου Ομορφιά

Πανώρια στέκεις

Στην Αιωνιότητα, το Γλυκό Κρασί του Πνεύματος,

Κερνάς στην Ανθρωπότητα….

Πάντα την Ομορφιά σου, στην  Μνήμη μου Φέρω,

Και, πλέκοντας Στίχους, Θυσία σου προσφέρω….

Είσαι Έρωτας, Πόνος, και Ιδανικό…. Είσαι Βάσανο,

Πικρό, μα και Γλυκό….

Άλλα Λόγια, δεν Έχω να σου πω, Μονάχα Ένα: Πάντα

Με τους Στίχους μου, θα σε Αγαπώ, Πάντα στην Ζωή

Μου, θα Έχω Εσένα….

Τάσος Βασιλειάδης

ΑΝΑΜΕΣΑ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΙ ΓΗΣ (της Ιωάννας Αθανασιάδου)

  

Ανάμεσα ουρανού και γης

αφουγκραζόμαστε τη δικαιοσύνη

σαν γαλήνη ανεπαίσθητη

στων κυμάτων την κόψη.

Κρύσταλλα του ανέμου στους ωκεανούς

και μια φωνή δυνατή τιθασεύει τις θύελλες.

Ανάμεσα ουρανού και γης

διάφανες οι ψυχές μας,

με μια άνοιξη ανυπόταχτη

ν’ ανασαίνει στο στήθος μας

με τους αγγέλους φιλιωμένους με τις ώρες τις γερόντισσες,

Ανάμεσα ουρανού και γης

τα σύνορά τ’ ανύπαρκτά μας

τα σταυρουδάκια του ήλιου στα μέτωπά μας,

το αίμα του φωτός στην καρδιά μας.

Ιωάννα Αθανασιαδου

ποίημα απ' το υπό έκδοση βιβλίο μου.

Δεν υπάρχει! (του Πατροκλου Σεφεριάδη)

 

Έμεινε ο κήπος 

 η χαρά της πρώτης συνάντησης

Τόσα σ' αγαπώ χαραγμένα

αίμα ξόδεψαν χωρίς πληγή να συναντήσουν.

Η  χλιδή

 στο απέραντο μουράγιο της ψυχής.

ένα χάδι τρυφερό τέμνεται στη φαντασία

Τα μάτια βλέπουν

 ότι η αυγή τους κρύβει

 στόμα

θέλει ανεκπλήρωτο φιλί να δοκιμάσει

Ο καιρός στέλνει πάμπολλες σκέψεις

η ζάλη στο μυαλό δεν σταματά.

Στου ονείρου τα λειβάδια ταξιδεύεις

δεν μπορείς τόν έρωτα να κρύψεις.

Πάτροκλος Σεφεριαδης

Λέξεις από τη συλλογή

Τα μάτια σου μιλούν.

"ΑΛΜΥΡΟ ΔΑΚΡΥ" (της Εύας Μαζοκοπακη)

Από ιδρώτα και κλάμα η ελπίδα ..

σπρωγμένη,

από αλμύρα και πόνο η ματιά ..

κεντρωμένη,

από τη ράχη του φόβου το φιλί ..

ματωμένο,

από το δάκρυ που καίει το πρωί.. 

πληγωμένο.

Από της στάχτης τη φλέβα η ανάσα 

...κομμένη,

από το χρώμα της μπόρας η αυγή ..

πετρωμένη,

από το γκρι των ονείρων μια φωνή ..

ξεχασμένη,

από το θάμπος της ήττας μια καρδιά.. σκλαβωμένη.

Και πίσω απ' τα άστρα στων χρόνων την πέραση...

τριαντάφυλλο κρύβω στων χυμών μου τη θέαση,

ζωγραφισμένο με κόκκινο ...άλικο..

δίχτυ

που τονίζει περίτρανα της ψυχής μου τον δείχτη!

Εύα Μαζοκοπακη

Υ.Γ Γιατί και τα αλμυρά δάκρυα μπορούν να ποτίσουν  

..κήπους συναισθημάτων,φίλοι μου!