Απόλυτη αγάπη (του Αντώνη Σαμολαδά)

Δεν ξέρω αν υπάρχει απόλυτη αγάπη
θέλω να υπάρχει να ομορφαίνει ψυχές
να γίνεται μια αγκαλιά τεράστια
να ενώνει το αρσενικό με το θηλυκό
και να γεννά την ζωή από την αρχή...

Θέλω τον έρωτα ένα παράθυρο ελπίδας
ένα παράθυρο ανοιχτό σε όλο τον κόσμο
ένα χαμόγελο φωτισμένο διάπλατο
πίσω από την κουρτίνα της ζωής...

Πάντα ονειρεύομαι τον μεγάλο έρωτα
που ξαγρυπνά στις παρειές των κοριτσιών
που δονεί τις  καρδιές των εφήβων
ανθρώπων που τα καλοκαίρια που πέρασαν
δεν γέρασαν την καρδιά τους...

Πάντα ονειρεύομαι μια πείνα για έρωτα
μια αγκαλιά ανοικτή να με περιμένει
πίσω από μια πόρτα κλειστή
σκεβρωμένη από την ελπίδα να ανοίξει
την ζωή να μοιραστεί μαζί μου...


Αντώνης Σαμολαδάς

ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (της Κατερίνας Κανάκη Αξουγκα)

Οι απαντήσεις που περίμενα
ποτέ δεν έρχονταν
την πρέπουσα στιγμή.
Ελλόχευαν πάντα στη γωνία,
ύστερα από χρόνια
για να μου φανερωθούν
σ΄ένα κλειστό δωμάτιο,
στον δρόμο,
στον καφέ,
στην εκκωφαντική μας σιωπή.
Ανύποπτες και αθώες
πλησίαζαν να μ' επισκεφθούν
ζυγίζοντας την αντοχή,
όταν πια θα ταν αργά για
αποσβέσεις και επανορθώσεις.
Στάθηκα γενναία,
το ομολογώ,
τουλάχιστον ως τα σήμερα ,
γωνία χωρίς απρόσμενες εκπλήξεις.

Και συ όλο ρωτάς
σε ποιο χειμώνα
κοιμίζω την καρδιά μου,
γιατί μόνο σε ελαιώνες και λιακάδες
σεργιανίζει ο Έρωτας.
Κι όμως δεν είμαι εξαίρεση,
αλλά ένας άνθρωπος ακόμη,
που μέσα στις αρνήσεις
έκρυψε ολόκληρη ζωή.


Κατερίνα Κανάκη Αξουγκα

Στιγμές (της Ελένης Ταϊφυριανού)

Στιγμές,
με σκουριασμένα όνειρα σκαλωμένα
στο φεγγίτη της ψυχής μου. Στιγμές,
σε παρελθόντα χρόνο με μαύρο νυφικό ντυμένη
και γύρω να στενάζουνε τ' αγέννητα παιδιά μου. Στιγμές,
που μοίρασα ψυχούλα
και ζητιάνεψα ψίχουλα από μουχλιασμένες υποσχέσεις. Στιγμές,
που θυμήθηκα πόσο ωραία ήταν τα μάτια μας
σε 'κεινα τα χρόνια της αθωότητας. Στιγμές,
αιχμάλωτες πάνω σε χαρτιά πότε χρωματιστά πότε ασπρόμαυρα. Στιγμές,
που πήραν το χαμόγελο της νιότης κι απομακρύνθηκαν με γοργό βήμα. Στιγμές,
που θέλω να κλάψω πολύ και να στάξω πηχτό μαύρο δάκρυ στης μοίρας τη σελίδα. Στιγμές, που θέλω να φύγω μακριά να με χάσω να μη με βρίσκω πουθενά. Στιγμές,
που με πήραν οι άλλοι από το χέρι και πάνω στα βήματά τους με έβαλαν κι έγινα κάποια στιγμή... άλλη, έτσι που αναρωτήθηκα ποια είμαι εγώ...και ποιοι οι άλλοι. Στιγμές... στιγμές... Και 'συ με ρωτάς αν γίνονται θαύματα κι αν αντέχει η καρδιά σ' άλλα τραύματα... Μέσα απ'τα λόγια τα κρυμμένα μόλις μου άνοιξες κι εσύ... ακόμα ένα.... Ελένη Ταϊφυριανού

Καμπυλότητα Χρόνου (της Χρύσας Νικολάκη)

Εκεί στην καμπυλότητα του χρόνου αγκαλιάζω την αγάπη
μικρός Χριστός με Δάφνης στεφάνι
δάκρυα μαυροφορούσας
ωδές περιστεριών
χέρια με αγγελικό πλέγμα,
ο πόνος να σμικρυνει να ντυθεί ο άνθρωπος.
Ίσως μια μέρα που η Κτίση
φιλήσει το Αιώνιο χαθεί το πάθος
Ίσως ο πόλεμος ρίξει τα δρεπάνια
το Λευκό προσκυνώντας
Ίσως οι θάλασσες των ανθρωπίνων δακρύων
γίνουν ένα ποτάμι αγάπης που θα γεμίσει την κολυμβήθρα του μέλλοντος
Τότε μύρο ειρήνης θα αναβλυθεί
απο σταυρωμένα χέρια
Ίσως ξανά ο άνθρωπος δοξαστεί
φορώντας  μέσα του την κλεψύδρα της ιστορίας και το ζύγι του αίματος.
Ίσως ξαναγίνουμε Άνθρωποι
ξεκινώντας από το Μηδέν.


Χρύσα Νικολάκη

Δύο ψυχές (της Λένας Σαρή)

Ούρλιαζε απόψε η ψυχή μου.
Πράξεις ανύπαρκτες
μου καταλόγισες.
Πέταξε η σκέψη μου
στο παρελθόν
Έζησα και δεν έζησα
μαζί σου
Δεν κρατώ τίποτα από
εσένα στη θύμιση μου.
Για να μπορώ να επιβιώσω
θα ξεχάσω...
Μόνο δύο ψυχές που ανάστησα κρατώ....
αυτές μου ανήκουν.


Λένα Σαρή