Εκεί στην καμπυλότητα του χρόνου αγκαλιάζω την αγάπη
μικρός Χριστός με Δάφνης στεφάνι
δάκρυα μαυροφορούσας
ωδές περιστεριών
χέρια με αγγελικό πλέγμα,
ο πόνος να σμικρυνει να ντυθεί ο άνθρωπος.
Ίσως μια μέρα που η Κτίση
φιλήσει το Αιώνιο χαθεί το πάθος
Ίσως ο πόλεμος ρίξει τα δρεπάνια
το Λευκό προσκυνώντας
Ίσως οι θάλασσες των ανθρωπίνων δακρύων
γίνουν ένα ποτάμι αγάπης που θα γεμίσει την κολυμβήθρα του μέλλοντος
Τότε μύρο ειρήνης θα αναβλυθεί
απο σταυρωμένα χέρια
Ίσως ξανά ο άνθρωπος δοξαστεί
φορώντας μέσα του την κλεψύδρα της ιστορίας και το ζύγι του αίματος.
Ίσως ξαναγίνουμε Άνθρωποι
ξεκινώντας από το Μηδέν.
Χρύσα Νικολάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου