Ονειρα κρυφά (της Σοφίας Τανακίδου)

Στο παραγάδι πιάστηκαν
τα πιο κρυφά όνειρα μου
και προσπαθούν έξω να βγουν,
μα μπλέχτηκαν και δεν μπορούν.
Σαν τα ψαράκια σπαρταρούν
και πνίγονται στα βάθη.

Η θάλασσα λυσσομανά,
όλο πιο μέσα τα τραβά,
να τα αποτελειώσει.
Και γω γοργόνα στην ακτή,
κοιτάζω δίχως πια ψυχή,
μια θάλασσα που χρόνια αμέτρητα
με έχει προδώσει.


Σοφία Τανακίδου

Φεγγάρι αρματωμένο (του Πέτρου Βελούδα)

Ξεδίψασε από τα δάκρυα της Αμαζόνας,
δίκοπο μαχαίρι, ρουφάει σύγκορμο,φεγγάρι αρματωμένο...
Απλώθηκε σαν σύννεφο και έκλεισε τα βλέφαρά του
στον κίνδυνο υποταγής στο άγνωστο...
Περικνημίδες πορφυρές, ασπίδες άσπρα δόντια,
ακόντια οι προσευχές θώρακας τα..βαγόνια..
Αγγίζει το σύννεφο και μουδιάζει το εγώ του
κοιτώντας την αντοχή από μουχλιασμένο ήλιο,
πόλεμο αναζητά με τα ουράνια..αναστήματα...
Πολεμο καραδόκει με τα..φεγγάρια...
Ο νικήτης εσίγησε και ο νικημένος καταιγίδα,
ξεδίψασε τον πόθο του για ..νίκη στην..Πυθία!


Πέτρος Βελουδας

Εμείς (της Αναστασίας Κουτσούκου - Κλεάνθη)

Μούσκευε το πρόσωπο η βροχή
μα η καρδιά μας έμενε ζεστή,
πάγωνε τα χέρια μας το κρύο,
αγκαλιαζόμασταν σαν ένας, όχι δύο

Έτρεμε η καρδιά μου στη βροντή
τα στιβαρά σου χέρια γίνονταν σκεπή.
Σχίζονταν ο ουρανός στα δύο
μα εμείς ήμασταν ένας όχι δύο.

Φοβόμουνα στη νύχτα να βαδίζω,
είχα όμως εσένα ν' ακουμπήσω.
Τρέμω και τώρα τη νύχτα,τη βροχή,
μαζεύομαι σε μι' άκρη, έρημη,μοναχή.

Γιατί η αγάπη να κρατήσει,όσο η βροχή;
γιατί ο έρωτας να ζήσει ,όσο μια νύχτα;
Στην αγάπη δεν μπόρεσα να μείνω ένα παιδί,
σαν φύλλο τρέμω πάνω σε κλαδί.


Αναστασία Κουτσουκου- Κλεάνθη

Γαλανόλευκη Ελλάδα ( της Καλλιόπης Τσούχλη)

Χαμήλωσε η νυχτιά μες στην μικρή μου κλίνη,
και το φεγγάρι ολόγιομο μου μέρεψε την δίνη.
Δως μου Θεέ μου δύναμη τ' αστέρια να μετρήσω,
στο φινιστρίνι να σταθώ πελάγη να ξυστρίσω.

Για ν' αγναντεύω θάλασσες στα δειλινά τους φάρους,
Στο λυκαυγές τα χρώματα και τους λευκούς τους γλάρους,
Από στεριά να λυτρωθώ και μόλο μην θυμάμαι,
να ξεστρατίσει η θύμηση να πάψω να φοβάμαι.

Σ' ένα σκαντάγιο όνειρα να φτάσουν τα νερά,
κι από τα όκια μεμιάς να γεννηθούν φτερά.
Να ξεγλιστρήσει η άγκυρα το φρένο να μην πιάσει,
ν' αμοληθεί μες στο βυθό στα νύχια ν' απαγκιάσει.

Και να φωνάξω μονομιάς, αγάντα κι όλα νέτα,
φωνή Ελλάδος ν' ακουστεί στη μακρινή Βαλέτα.
Να ταξιδέψει ο σταυρός και μ' ηθική ακμαία,
να γονατίσουν ουρανοί στη γαλανή Σημαία.


Καλλιόπη Τσούχλη

Μικρός απολογισμός (της Ελένης Ταϊφυριανου

Είχα μια μάνα κι έναν πατέρα
(όπως όλοι μας)
Μια μάνα που δεν άντεξε κάποια πράγματα,
έδωσε πέντε φάσκελα στη ζωή
ήπιε το κώνειο...
Κι αποχώρησε από τα εγκόσμια..
(όχι όπως όλοι μας)
Έναν πατέρα, το μόνο που τον ενδιέφερε,
ήταν ο εαυτός του...
Ποτέ δεν νοιάστηκε για μένα,
τον έθαψα μέσα μου...
Δεν τον πένθησα, δεν τον έκλαψα...
(και πάλι όχι όπως όλοι μας)
Στα είκοσι παντρεύτηκα,
Και στα είκοσι ένα,
αυτό το... άνθρωπος μη χωριζέτο,
ο καλός θεούλης το έκανε,
"Μαύρος άγγελος χωριζέτο"
(όπως πολλές από εμάς)
Μετά με ξέχασε... εντελώς όμως...
Με θυμήθηκε είκοσι τέσσερα χρόνια μετά,
Όταν αποφάσισε να μου ξαναστείλει τον μαύρο του άγγελο,
για να με χωρίσει αυτή τη φορά,
απ' την ίδια μου τη σάρκα,
το ίδιο μου το αίμα...
Όλα στη ζωή μου σε υπερβάλλοντα βαθμό,
Κούραση, πίκρα, πόνος, κλάμα, θάνατος.
Μόνο η χαρά και η αγάπη υστερούσαν...
Τσιγκούνες μια ζωή μαζί μου,
το μάτι τους διαρκώς στη ζυγαριά,
μη τυχόν και μου ζυγίσουν κανένα γραμμάριο παραπάνω στη χαρά...
Έτσι που όταν τύχαινε και γελούσα καμιά φορά δυνατά,
κοίταζα τριγύρω μήπως και με παρακολουθούν από καμιά γωνία
και μου χρεώσουν φόρο για το γέλιο...
(ας πούμε... ένα γελιόσημο χμ..)
Και 'γω εκεί....(το πείσμα μου μέσα)
δεν γονάτισα, δεν λύγισα
δεν έσκυψα κεφάλι.
Μόνο να... εκείνες οι μικρές δόσεις
της χαράς και της αγάπης...
Δεν φτάνουν που να πάρει...
Δεν φτάνουν...


Ελένη Ταϊφυριανού