Μούσκευε το πρόσωπο η βροχή
μα η καρδιά μας έμενε ζεστή,
πάγωνε τα χέρια μας το κρύο,
αγκαλιαζόμασταν σαν ένας, όχι δύο
Έτρεμε η καρδιά μου στη βροντή
τα στιβαρά σου χέρια γίνονταν σκεπή.
Σχίζονταν ο ουρανός στα δύο
μα εμείς ήμασταν ένας όχι δύο.
Φοβόμουνα στη νύχτα να βαδίζω,
είχα όμως εσένα ν' ακουμπήσω.
Τρέμω και τώρα τη νύχτα,τη βροχή,
μαζεύομαι σε μι' άκρη, έρημη,μοναχή.
Γιατί η αγάπη να κρατήσει,όσο η βροχή;
γιατί ο έρωτας να ζήσει ,όσο μια νύχτα;
Στην αγάπη δεν μπόρεσα να μείνω ένα παιδί,
σαν φύλλο τρέμω πάνω σε κλαδί.
Αναστασία Κουτσουκου- Κλεάνθη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου