Χαμήλωσε η νυχτιά μες στην μικρή μου κλίνη,
και το φεγγάρι ολόγιομο μου μέρεψε την δίνη.
Δως μου Θεέ μου δύναμη τ' αστέρια να μετρήσω,
στο φινιστρίνι να σταθώ πελάγη να ξυστρίσω.
Για ν' αγναντεύω θάλασσες στα δειλινά τους φάρους,
Στο λυκαυγές τα χρώματα και τους λευκούς τους γλάρους,
Από στεριά να λυτρωθώ και μόλο μην θυμάμαι,
να ξεστρατίσει η θύμηση να πάψω να φοβάμαι.
Σ' ένα σκαντάγιο όνειρα να φτάσουν τα νερά,
κι από τα όκια μεμιάς να γεννηθούν φτερά.
Να ξεγλιστρήσει η άγκυρα το φρένο να μην πιάσει,
ν' αμοληθεί μες στο βυθό στα νύχια ν' απαγκιάσει.
Και να φωνάξω μονομιάς, αγάντα κι όλα νέτα,
φωνή Ελλάδος ν' ακουστεί στη μακρινή Βαλέτα.
Να ταξιδέψει ο σταυρός και μ' ηθική ακμαία,
να γονατίσουν ουρανοί στη γαλανή Σημαία.
Καλλιόπη Τσούχλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου