Με τις προσευχές σε στοίχιση… (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

-«Πάτερ ημών»…

Προπορεύτηκε μια στιγμή… μια Μνήμη.

Επιρροή… καταφανής, 

από την εικόνα σου πάνω από το κομό.

Λίγο κάρβουνο και μείναν,

για τόσα χρόνια...ανεξίτηλα τα μάτια.

Ούτε η σκόνη, δεν άλλαξε το αδιάφορο τους.

Στο απυρόβλητο και το χαμόγελο, 

Πάνω χείλος, ανάποδη περισπωμένη,

Κάτω, μεσαία παύλα, μην τυχόν και χαθεί ο έλεγχος. 

Κι όλος αυτός ο έρωτας κάπου στο «ω εν τοις ουρανοίς » ,

χυμένος στο άναστρο.

Έτσι μουντζουρώθηκε ένα έλεος απάρνησης, 

πάνω από τον καιρό, πάνω από τη λήθη.

Λίγο έμελλε να κατεβάσω την εικόνα,

να μείνει ορφανός ο τοίχος από "το δήθεν". 

Μα είπα “είναι για καλό” να “παραμένει εικόνα”,

Ν’ αφήσει στα όνειρα μου της χαράς το γνήσιο.

Μα και στο κομό θα ‘λειπε η συντροφιά.

Η Συνήθεια πείθει ενίοτε.

-«Αγιασθήτω τ’ όνομα σου» λοιπόν!

Τραβώ την πόρτα.

Αλλάζω υπνοδωμάτιο.

-«Αμήν»

Γεωργία Σχοιναράκη