Σαν φτερά οι ζωές μας ταξιδεύουν
πάνω σε κόχη φουσκωμένου κύματος.
κάπου –κάπου συναντιούνται,
με χειραψία χαιρετιούνται,
και πάλι χάνονται.
Με απατηλή αίσθηση αθανασίας
πιασμένοι σε δίχτυ απληστίας
ο ένας τον άλλο αδικούμε
και πορευόμαστε.
Κουκίδες σε άπειρο σύμπαν
δηθενιστές κι αλαζόνες
εμείς οι μάγοι της τεχνολογίας
από της φύσης την οργή
αδύναμοι κρεμόμαστε.
Στο αέναο του χρόνου,
σε κύματα παράλληλα οδεύουμε,
κι εκεί χανόμαστε.
Δίχως αποσκευές όλοι
στο σκοτάδι που μας γέννησε
πλούσιοι και φτωχοί
για πάντα κρυβόμαστε.
Αληθινό
ΑπάντησηΔιαγραφή