Άτιτλο (της Ιωάννας Καράμπελα)

Θέλω να έρθουμε κοντά,
να πιάσουμε τα όνειρα που δραπετεύσανε
Εχει ανάγκη από εσένα και εμένα η ψυχή
Από δυο' τρία χρόνια αρτηρίας αορτής,
να ζωντανέψει ο παλμογράφος του σπιτιού και πάλι.

Δεν κούρνιαξαν τα δέρματα στην σάρκα.
Παράλληλα,
κινούνται ανήσυχα στις διαβάσεις
και κάποτε το ένα,
το άλλο προσπερνά με παραβάσεις.
Έρχεται καταιγίδα...
Ντυσου, να μην πουντιάσεις.

Οι άνθρωποι,
σκοτώνουν τα λεπτά μη μείνουν μόνοι,
κι αφήνουν μέσα ένα σύρμα να τρυπάει ανασφάλειες...
Τα σύνορα γεννήθηκαν σηκώνοντας τους φράχτες.
Αυτό, θαρρώ είν αρκετό,
για να γεμίσει μία σταμνα με νερό,
να ξεδιψάσεις.

Οταν περνάω τα στενά και τα πλατιά που μας χωρίζουνε,
κρατάω ένα παλιοφάναρο που κάποτε μου χάρισες...
εχει χλωμιάσει η ατμόσφαιρα,
ρημάξανε τ' αναρριχωμενα για λίγο φώς,
να επιτελέσουνε την 'ερμη φωτοσυνθεση·
ρίχνω νερό
κι ρίζα τους,
δεν λέει να μεγαλώσει

Δυνάμωσε ο εγκέφαλος με ρύπανση
Σαν καπνισμένο μοτοσακό καίει το κύτταρο.
Το πνίγει στο ίδιο του το χνώτο.

Δεν θα κατηγορήσω τα σύννεφα που ξέρουνε να βρέχουν.
Έτσι κι αλλιώς,
γεννήθηκαν για να τραβούν τις μάζες του νερού...
εμείς όμως...
γεννάνε νεογνά
με ράμφοι και φτερά
και τα τα'ι'ζουμε στο στόμα.
Την πτήση τους,
μαθαίνουν μόνα από μικρά
και στην πορεία μας περνούν,
όμως απόψε,
ελειψες λιγάκι παραπάνω...
κοιμάμαι πλέον στο κρεβάτι το μονό'
είναι καλύτερα να στρώνεις όπου κάθεσαι.

Ιωάννα Καράμπελα