Απόμεινε το μισοχάραμα
να κοιτάει ένα μέλλον βαθύ
Και να μετράει
τους επουράνιους παλμούς
να ξεψυχούν
πάνω σε άτλαντες πλανήτες
πάνω σε νοτισμένα συναισθήματα
που κρέμονται
σε άστρα μουχλιασμένα
Και εσύ κουρνιάζεις φοβισμένος
στα ανοίγματα της μέρας
για να στεγνώσεις
τις βρεγμένες νοσταλγίες
Με έναν αχνό ανασασμό
διώχνεις της μοναξιάς την υγρασία
και στον ψυχρό σου πόνο
βάζεις ναφθαλίνη
Και εκεί μονολογείς με τη σιωπή σου
Και εκεί μακραίνεις τη θυσία
Για μιαν ανταύγεια ελπίδας
Για να στεγνώσεις το δικό σου άστρο
Σκληρή των αισθημάτων η ασάφεια
και οι παλμοί τους πάντα σε αρρυθμία
Εκεί που ξεψυχάς
μια σε ανασταίνουν
και μια σε σβήνουν
Ελευθερία Θεοδώρου
Αυτή η ασάφεια ζητάει πάντα η ψυχή να γευματίζει με τον πόνο και να παραμένει στην νηστική της ανεπάρκεια.. Πληρότητα συναισθημάτων πόσο σπάνια λέξη τελικά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου