8 Ιανουαρίου. Μια ημέρα μετά του Αι Γιάννη. Κάθε χρόνο
τέτοια μέρα σε ξεστολίζω. Το ρολόι δείχνει έξι ακριβώς, από το ραδιόφωνο ακούγεται
μια απαλή μουσική - θλιμμένη, ο θόρυβος της καφετιέρας και η υπέροχη μυρωδιά
του Γαλλικού καφέ με ξυπνούν από τις σκέψεις μου! Που είσαι Γιαννούλα μου? Που
μ άφησες μονάχη γλυκιά μου μάνα? Πέρσι μαζί το ξεστολίσαμε! Θυμάσαι? Θυμάσαι
που μου ‘λεγες: όταν θα λείψω τις γυάλινες μπάλες να προσέχεις! Τις έβαζες και
τις έβγαζες στο δέντρο με τόση ευλάβεια! Μόνο
πριν φύγεις, λίγο πριν φύγεις μου χες πει: άσε τις μπάλες να σπάσουν, τον εαυτό
σου μόνο πρόσεχε. Όχι μάνα, τις πρόσεξα τις μπάλες σου , ήξερα πόσο πολύ τις αγαπούσες!
Ξεστόλιζα το δέντρο κι οι σκέψεις μου έτρεχαν. Ένας δυνατός θόρυβος και τα σκόρπια
γυαλιά της μπάλας στο πάτωμα με συνέφεραν από τις σκέψεις μου. Μα τι ήταν αυτό
στο πάτωμα? Ένα χαρτί, ένα χαρτί που ελευθερώθηκε μέσα από τη μπάλα. Το άνοιξα
και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα όταν αντίκρισα τις λέξεις : παιδί μου σ' αγαπώ! Άρχισα
μανιωδώς να σπάω τις μπάλες μια μια και να διαβάζω τα σ' αγαπώ που έκρυβαν! Έκατσα
στο πάτωμα κι έκλαψα ώρες μέχρι που ξημέρωσε κι εγώ ξέσπασα κι ηρέμησα! Η γλυκιά
μου ακόμη κι από κει ψηλά είχε βρει το τρόπο να με κάνει να βγάλω από μέσα μου
το πόνο!
Έλεγχος καταχώρησης!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή