Μοναξιά (της Κούλας Κράντα)

Σιωπή μόνο σιωπή...
Και δάκρυα τ ουρανού
στις παρειες των παραθύρων.
Τα τελευταία ρόδα εκοψε
ο πεισματάρης άνεμος.
Πως ν αντισταθώ στην ολισθηροτητα του χρόνου?
Απο πια χειρολαβή ονείρου να πιαστώ?
Σβησμενα αποτσιγαρα οι χαρές... 
Βαριά αθόρυβα βήματα
σέρνω στο πάτωμα.
Μόνο αυτές, 
της γερικης βρύσης οι σταλαγματιες
με ρυθμική επιμονή, 
θρασυτατα την μοναξιά μου 
σπάνε.... 

Κούλα Κραντα