ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΝΑ ΔΑΣΟΣ (της Άννας Γεωργαλή)

Φωτιά ακούτε;
τα δέντρα θροούν περίτρομα
τινάζονται,αγριεύουν
ολοφύρεται η καρδιά τους
φωνάζουν φωτιά 
ακούς; 
σέρνεται ολοτρόγυρα
παίζει κρυφτούλι
καταβροχθίζει 
ανατολικά 
δυτικά 
στο βορρά 
στο νότο
κοιμήθηκαν σε νεκροταφείο 
θυμάρι και ρίγανη,
φλόγα και μαύρος καπνός
φτάνουν  στον ουρανό
απλώνει η νύχτα εφιάλτη
μυρίζει θάνατο...
. . . . . .
Μια φορά ήταν ένα δάσος
και οι μέρες ήταν πράσινες
- ψάξε με δεν θα με βρεις -
τώρα ένα δέντρο μαύρο στάζει αίμα
δεν είμαι εγώ η φωτιά σκέφτεσαι
κι όμως είμαστε εμείς 
δολοφόνοι ξέγνοιαστοι,
δεν θα  ξεχάσω
μη ξεχάσεις ούτε κι εσύ
θα περπατήσουμε πάνω στην τέφρα
στα καμένα φτερά
πως μπορούμε να ξεχάσουμε το δάσος
που πυρπολήσαμε με τα ίδια μας τα χέρια......

Άννα Γεωργαλή

Είδα....είδα...και τι δεν είδα....(της Παρασκευής Κηπουριδου)

 

Είδα γέρο πλάτανο στης λίμνης την αγκάλη
μαγεμένος να κοιτά της όχθης της τα κάλλη

Είδα μια βουνοκορφή να έχει ακόμη χιόνια
ενώ η πλάση άνθιζε, ξεφάντωναν τ' αηδόνια

Είδα μικρούλα λεμονιά με άνθη φορτωμένη
στην πνοή του ανέμου να σείεται χολωμένη

Της όχθης είδα την ιτιά κλωνάρια να λυγάει
και με της λίμνης τα νερά τη δίψα να ξεχνάει

Είδα κι εκείνο τον αϊτό φτερούγες να απλώνει
πάνω από δάση και βουνά τη λεία να σηκώνει

Είδα έναν περιπατητή στου χρόνου το σοκάκι
στους ώμους να σηκώνει του πόνου το δισάκι

Είδα τα ματάκια του, στου ουρανού τα βάθη
συννεφάκια, να αιωρούνται φορτωμένα δάκρυ

Είδα και της ανθρωπότητας τον εκτροχιασμό
ζωές να μαραίνει να σκορπάει  τον χαλασμό

Είδα ψέμα κι απληστία τον κόσμο να μαστίζει
αξίες και ιδανικά, σε άβυσσο να καταποντίζει

Κι όμως δεν είδα πουθενά σεβασμό κι αγάπη
κι ας περιπλανήθηκα σ’ όλα της γης τα πλάτη.

Παρασκευή Κηπουριδου

Άτιτλο (της Γεωργίας Σχοιναράκη)

Ένα σεργιάνι μας απέμεινε μονάχα
Κι ας μπαινοβγαίνουν τα Φθινόπωρα
Στην μοίρα
Το ένα να  δέρνεται, σαν κάτι να σημαίνει
Το άλλο να φλέγεται προσμένοντας 
ελπιδα

Είναι οι σκιές μας στα σκοτάδια αναπαμενες,
Κάτω από φύλλα  του Σεπτέμβρη κρύβονται άστρα,
Μια καρτερα να σβήσει ότι μισοπνεει
Κι η άλλη στου Ουρανού της την ορφανια
Φτιάχνει κάστρα

Ένα σεργιάνι μας απέμεινε μονάχα
βόλτα αλητικη πριν λήξει η  αυγή
Μια ηλιαχτίδα σε ένα ήλιο γερασμένο
Ή μια ανυπότακτη  φυγή σε άλλη γη

Γεωργία Σχοιναράκη

Άτιτλο (της Ελευθερίας Θεοδώρου)

Δεν είμαι η ίδια, είπε
Ένιωθε ίσκιος συμπληρωματικός
Η ύπαρξη της θα μπορούσε
να σβηστεί με γομολάστιχα
Έμαθε πάντα να ανήκει
Και οπότε την ψυχή της  άνοιγε
με το μικρό
και το μεγάλο της κλειδί 
πάντα έβρισκε ένα κόκκινο κραγιόν
Nα ιχνογραφεί με αυτό
την ανάρμοστη απώλεια
ενός φιλιού ακόμη 
Έχεις ένα τσιγάρο; είπε
Πάντα χαλώ
τα περιγράμματα του έρωτα
ποτέ δεν είχα  χέρι σταθερό
μήτε και πόδι ποτέ είχα 
να ισορροπώ  μονάχη, είπε 
Μα δεν καπνίζω, είπα 
Ούτε και εγώ
Θέλω μόνο τον αναπτήρα
Nα ανάψω θέλω
το οινόπνευμα στο στόμα
Mήπως σωθώ από τον εθισμό 
της κτητικής μου αντωνυμίας
Φαγιουμ δεν ηταν σε βιτρίνα
για να μονολογώ μαζί του
Ηταν στο δρόμο μια γυναίκα ακόμη 

Ελευθερία Θεοδώρου

Εγκατάλειψη (του Αποστόλη Ζυμβραγακη)

Τα φύλλα το φθινόπωρο 
εγκαταλείπουν το δέντρο
όπως οι καλοκαιρινοί έρωτες 
αποδεσμεύονται
από τις δοθείσες υποσχέσεις αφοσίωσης.

Κρίμα για τον κορμό που πίστεψε και πάλι
πως θα είχε συντροφιά 
στον ανελέητο χειμώνα
τα φύλλα στα οποία χάρισε 
τους θερινούς χυμούς του.

Κρίμα και για την ψυχή που νόμισε ξανά
πως βρήκε καταφύγιο για να ξεχειμωνιάσει
στο σώμα που όλα τα ‘δωσε 
μέσα σ’ ένα καλοκαίρι.

Δεν τον αντέχουν τον χειμώνα
τα φύλλα και οι ψεύτες.

Αποστόλης Ζυμβραγακης

 Από την ποιητική συλλογή "Επαναπροσδιορισμός", που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 24γράμματα.