Άτιτλο (του Κωνσταντίνου Τσατσομοιρου)

 Δεν είναι η θλίψη... η γνωστή...

Ακολουθία από τις μνήμες... λογική...

Δεν είναι για να σε κρατήσω... γυναίκα...

Ούτε κυνήγησα μια χρυσαφένια παρηγοριά, εφήμερη! Απουσία στις φλογισμένες επιθυμίες... Τηλεκατευθυνόμενοι φθόγγοι... Φθονούν ασύστολα τα δεδομένα... Περιεχόμενο ονείρων... Άσβηστο στίγμα, του μέλλοντος... Εσύ... σχήμα ιδανικό... Λύτρωση, και ξάφνιασμα συντροφιάς!

Θα ξεδιαλύνουν όλα  εάν υπάρξει η στιγμή... Να επιπλεύσεις ένα λεπτό, στου χρόνου μου την στείρα διαιώνιση... Ελπίδα μου... 

Κι η προσμονή σαν γίνει ερχομός... Σταμάτημα μιας άγονης σκέψης κατευθυνόμενης... 

Εκλεκτική δικαίωση μιας δύσκολης ροής...  Προορισμός που θα γεμίσει στόχους!

Ξεχρέωση ψυχής ...θα είναι τότε!

Κωνσταντίνος Τσατσομοιρος

Άγαλμα (της Μάρθας Κανάρη)

 

Στέκομαι απόψε σαν άγαλμα 

και δεν σαλεύουν μπρος τον άνεμο,

παρά μόνο τα μαλλιά μου.

Δυο χέρια που άνοιγαν πάντα διάπλατα διαπραγματεύονται πλέον,

το φτερούγισμα των χελιδονιών 

που κουτσουλάνε τα ακίνητα  δάκτυλα. 

Τύχη ή ατυχία?

Να παραμένουν ασάλευτα 

και να προσμένουν κάποιον να τα σηκώσει. 

Να τα τυλίξει περιτεχνα, 

γύρω απο εναν λαιμό, 

ίσως μια μέση ή έναν ώμο,

χωρίς να φοβάται πως θα τσακίσουν 

από το βάρος της συμφοράς,

χωρίς να σιχαίνεται τους κίτρινους λεκέδες 

που άφησαν πίσω τα χελιδόνια.

Δεν με φοβίζει η προσμονή...

Με φοβίζει πιότερο η φθορά μεσ το χρόνο.

Το μάρμαρο που παγώνει, 

η καρδιά που σκληραίνει, 

η ψυχή που λησμονιέται,

τα χελιδόνια που φεύγουν...

Μάρθα Κανάρη

Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπουλου)

 

Η πάροδος του χρόνου
-φαίνεται-
δημιουργεί τέρατα.

Δεν είναι τα πράγματα
ήρεμα τώρα πια.
Ούτε τρυφερά, όχι, όχι.

Βία ξεπροβάλλει μέσα από τα σκοτάδια
εκείνα με τα γελαστά πρόσωπα
και τα φώτα νέον

Εκείνη η βία που αναγνωρίζει
το δέρμα
σαν χαρτογραφείται από μακριά.

Να νιώθω το βλέμμα σου
παντού
επάνω μου.

Να έρχομαι σε σένα
με την πιο παράδοξη
μανία.

Χρόνε, έχθρέ μου
πολύτιμε,
ευχαριστώ.

Τελευταία
τα δώρα σου
γίνονται όλο και πιο ερωτικά.

Έτσι θα σε νικήσω,
αγγίζοντας του δέρματος
τη λαχτάρα...

Χάρις Παρασκευοπούλου

Ψίθυροι βουβοί. (της Γιώτας Κλουτσουνη Παπαδάκη)

 

Θα καίγονται όλα μέσα σου.
Σκόρπια χαλάσματα θα μοιάζουν.

Κι εσύ βουβά θα ψιθυρίζεις. 
Σε αγαπάω ακόμα.

Αγγίγματα τις νύχτες θα ζητάς.
Σε ξένο σώμα.

Μα στην ουσία, για μένα θα πονάς.
Το ξέρω ακόμα.

Ψίθυροι βουβοί θα σε τυλίγουν. 
Θα μοιάζουν με θηλιές και θα σε πνίγουν.

Αγάπη μου θα λες και θα δακρύζεις. 
Και τ' όνομά μου στα χείλη θα ψελλίζεις. 

Ψίθυροι κραυγές, θα κλαίει η καρδιά. 
Θα καίει το σώμα σου για μιά αγκαλιά. 

Έλα να με βρεις...
Άν μ'αγαπάς...
Μακριά από μένα πώς μπορείς;

Ψίθυροι βουβοί...
Κραυγές που γίναν με τον καιρό. 

Πονάει η αγάπη μάτια μου. 
Κι εγώ πονώ. 

Η ανάσα μου μακριά σου είναι μισή. 
Μου λείπεις και σε θέλω...
Βράδυ, πρωί.

Γιώτα Κλουτσουνη Παπαδάκη

Ποιητής του φωτός (του Κώστα Ζαϊκιδη)

Αν θες αλήθειες να μαθαίνεις πρώτος

τον ποιητή ν' ακούς και να πιστεύεις.

Στον λόγο του το ψέμα θα νηστεύεις,

στην ζωή σου θα είσαι ο πιλότος.

Η πένα του μελάνι κι αν στάζει,

τον λόγο τον σωστό θα ορθοτομεί

σχοινοβατώντας στην κόκκινη γραμμή.

Σαν το νυστέρι τις αλήθειες σφάζει.

Γλυτώνει ψέμα και υποκρισία.

Κομπάρσους μετρίου αναστήματος

και πληρωμένων με σταύρωσης λεφτά. 

Αποφεύγει δε την λογοκρισία

από πιόνια  βρώμικου συστήματος

που των αθώων το αίμα  αψηφά.

Κώστας Ζαϊκιδης