Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπουλου)

 

Η πάροδος του χρόνου
-φαίνεται-
δημιουργεί τέρατα.

Δεν είναι τα πράγματα
ήρεμα τώρα πια.
Ούτε τρυφερά, όχι, όχι.

Βία ξεπροβάλλει μέσα από τα σκοτάδια
εκείνα με τα γελαστά πρόσωπα
και τα φώτα νέον

Εκείνη η βία που αναγνωρίζει
το δέρμα
σαν χαρτογραφείται από μακριά.

Να νιώθω το βλέμμα σου
παντού
επάνω μου.

Να έρχομαι σε σένα
με την πιο παράδοξη
μανία.

Χρόνε, έχθρέ μου
πολύτιμε,
ευχαριστώ.

Τελευταία
τα δώρα σου
γίνονται όλο και πιο ερωτικά.

Έτσι θα σε νικήσω,
αγγίζοντας του δέρματος
τη λαχτάρα...

Χάρις Παρασκευοπούλου