Στέκομαι απόψε σαν άγαλμα
και δεν σαλεύουν μπρος τον άνεμο,
παρά μόνο τα μαλλιά μου.
Δυο χέρια που άνοιγαν πάντα διάπλατα διαπραγματεύονται πλέον,
το φτερούγισμα των χελιδονιών
που κουτσουλάνε τα ακίνητα δάκτυλα.
Τύχη ή ατυχία?
Να παραμένουν ασάλευτα
και να προσμένουν κάποιον να τα σηκώσει.
Να τα τυλίξει περιτεχνα,
γύρω απο εναν λαιμό,
ίσως μια μέση ή έναν ώμο,
χωρίς να φοβάται πως θα τσακίσουν
από το βάρος της συμφοράς,
χωρίς να σιχαίνεται τους κίτρινους λεκέδες
που άφησαν πίσω τα χελιδόνια.
Δεν με φοβίζει η προσμονή...
Με φοβίζει πιότερο η φθορά μεσ το χρόνο.
Το μάρμαρο που παγώνει,
η καρδιά που σκληραίνει,
η ψυχή που λησμονιέται,
τα χελιδόνια που φεύγουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου