ΙΘΑΚΗ (της Μαρίας Γκουτζαμανη)

Τολμώ και μαρκάρω τη ζωή μου

στα όνειρα που έκανα

στα ανείπωτα των σκέψεων

στις μνήμες που διαστροφικά

επιβιώνουν εκστασιασμένες μέσα μου

Κανένα "γιατί" δε μου απέμεινε πια 

καθώς ο χρόνος λιμοκτονεί κι αυτός 

για το παρακάτω της ζωής 

μασκοφόρος με ένα αινιγματικό χαμόγελο

συναινεί στις συμπληγάδες των σκέψεων 

που συνθλίβουν το είναι μου

γαλουχημένες στο γκρίζο σκηνικό

μιας φρικτής πραγματικότητας

Αναζητώ την αρμονία γύρω μου

με το τοπίο ορφανό ως προς το ζητούμενο 

συνεχίζω απεγνωσμένα να διεκδικώ

σ’ αυτό το ταξίδι αναζήτησης

τη δική μου Ιθάκη.

Μαρία Γκουτζαμανη

Μια κραυγή (της Κικης Κωνσταντίνου)

Σήμερα η νύχτα, δεν έχει φεγγάρι.

Δεν έχει άστρα.

Δεν έχει νυχτοπούλια

Δεν έχει νυχτολούλουδα

Δεν έχει φωνές

Δεν έχει ψιθύρους

Έχει μόνο… μία κραυγή

Μα κανείς δεν την ακούει, γαμώτο.

Κανείς! 

Ούτε καν εγώ, κι ας πηγάζει από μέσα μου.

Κική Κωνσταντινου

Το γράμμα (της Ξένιας Ζαρκαδουλα)

 

Κι όσο οι λέξεις στοιχειώνουν 

την καρδιά

τόσο τα γράμματα πέφτουν βαριά 

πάνω στο χαρτί

και το μελάνι ρίχνεται σε μία μάχη ατέρμονων προσδοκιών 

κι ανασφαλειών.

Κάθε λέξη κι ένα δάκρυ

κάθε στίχος κι ένα αναφιλητό

κι ο στίχος παίζει την μελωδία 

της μοναξιάς

στον γνώριμο ρυθμό.

Αργά αργά το χέρι προχωράει 

πάνω στο χαρτί

και καθώς είναι βρεγμένο 

από τα δάκρυα

σκίζεται ακόμα πιο εύκολα

όπως εύκολα αύριο θα έχουν ξεχαστεί τα ίδια τα αισθήματά μου

για 'σένα...

Ξένια Ζαρκαδουλα

Τα κτερίσματα (της Κατερίνας Κανάκη Αξουγκα)

Ενός λεπτού σιγή

κράτησαν οι επίσημες στιγμές μιας ιστορίας,

καθώς περνούσε άδοξος έρωτας, 

χωρίς κτερίσματα.

Στα μάτια των περαστικών

ένευε η συγκατάβαση, 

ολίγην τι παρηγορία.

Κάποιοι ξαμολησαν μια κατηγόρια και ένα φτύσιμο

για μια εξαρχής χαμένη υπόθεση.

Ποια η σημασία;

Το θέμα ήταν τα κτερίσματα.

Το σώμα κείτονταν γυμνό και μαδημένο.

Του είχαν κλέψει την εύπιστη νεότητα

Τα μακρυά μαλλιά, τα χρυσοφτερουγα όνειρα στα βλέφαρα

Το στόμα που τα τρικυμισμένα χείλη ψέλιζαν αθώα λόγια μαθητείας.

Ω έρωτα μοναδικέ, στα πέρατα των θαλασσών και ουρανών αναπαυμένε!

Ο θάνατος σου ήταν η διαρκής παραμυθία.

Η ηθική εκείνου σ' ένα κλειστό παράδεισο, αυτοκτονία.

Λείψανο λησμονημένο οι κυρτοί μηροί σου

το στέγασμα της φθαρτής λαγνείας σου παρομαρτούν.

Γυναίκες ποθεινές στα άνανδρα χέρια εραστών,

κόρες της Αστάρτης σ' ένα κελί της ησυχίας,

ανάμεσα στις λέξεις της εκδίκησης,

στρέφετε εντός σας τις σπαθιές μιας αναισχυντίας, 

ψάλλοντας "άξιον το τίμημα!"

Κατερίνα Κανάκη Αξουγκα

Μια Δόκιμη Ψυχή (της Μίνας Μπουλεκου)

Στο σύθαμπο σε καρτερούσα

έλαμπε η ματιά σου,

ζωγραφισμένη

σε ένα φωτεινό χαμόγελο

με αγόγγυστη λαχτάρα

σε μια συνάντηση αβρότητας.

Σαγήνη με διαπέρασε

στο φως των ματιών σου.

Άδυτη παλίρροια 

έμοιαζε η μορφή σου, 

σαν άγαλμα σμιλεμένο.

Ένας όρθρος νηνεμίας 

με πλημμύρισε

έμοιαζες με άσπιλη οπτασία

λιτή και απέριττη,

βάλσαμο 

στην δική μου Δόκιμη Ψυχή.

Ωδή Άφθαρτη, 

σαν φύσημα, στα χέρια των Αγγέλων

στου Κόσμου την Σιωπή.

Μίνα Μπουλεκου

Από την ποιητική μου συλλογή 

"Πέρα απ' τον ορίζοντα"