Κι όσο οι λέξεις στοιχειώνουν
την καρδιά
τόσο τα γράμματα πέφτουν βαριά
πάνω στο χαρτί
και το μελάνι ρίχνεται σε μία μάχη ατέρμονων προσδοκιών
κι ανασφαλειών.
Κάθε λέξη κι ένα δάκρυ
κάθε στίχος κι ένα αναφιλητό
κι ο στίχος παίζει την μελωδία
της μοναξιάς
στον γνώριμο ρυθμό.
Αργά αργά το χέρι προχωράει
πάνω στο χαρτί
και καθώς είναι βρεγμένο
από τα δάκρυα
σκίζεται ακόμα πιο εύκολα
όπως εύκολα αύριο θα έχουν ξεχαστεί τα ίδια τα αισθήματά μου
για 'σένα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου