ΑΠΕΙΛΗ! (της Τριάδας Ζερβού)

Μια απειλή εμφανίστηκε
 από το πουθενά!
Στόχος,να κάνει έφοδο,
 στου νου μου τα κενά!

Μπαίνω σε θέση άμυνας,
αλλά φοβάμαι τόσο!
Δεν θέλω από το μέσα μου,
τίποτα να της δώσω!

Μα πώς; Εκείνη είναι άυλη,
γίνεται αέρας,σκόνη,
αν την εισπνεύσω,χάθηκα!!
Κανένας δεν με σώνει!

Αχ να μπορούσα να την δω!
Σχεδόν όπως την νιώθω!
Αδικα εξοπλίζομαι
και νήμα αγώνα κλώθω..

Σώμα φθαρτό κι ευαίσθητη,
 ψυχή μου μη λυγίσεις!
Βρες τρόπο αυτή την απειλή,
να τηνε πολεμήσεις!

Εξαπολύει κεραυνούς,
μαύρα πουλιά που κράζουν,
επάνω στο κεφάλι μου
 και την ψυχή μου βγάζουν.

Πως να της δώσω όνομα;
 Πως να της δώσω σχήμα;
Σαν βράχος γκρίζος να φανεί!!
Γιγαντιαίο κύμα!

Ωωω!! Τώρα την αισθάνομαι
 να με περικυκλώνει,
βαριά ομίχλη που το νου,
αρχίζει να θολώνει..

Κλειδαμπαρώνω της ψυχής
 τα κουρασμένα μάτια!
Αλλα φοβάμαι πως θα βρει,
καινούργια μονοπάτια.

Με διάλεξε,με κυνηγά,
είναι χαμένος κόπος,
Για τούτη δω την απειλή,
πάντα υπάρχει  τρόπος..

Τριάδα Ζερβού

Ο μονόλογος... του τσίρκου (της Ειρήνης Ανδρέου)

Μέσα στον δρόμο της ζωής
περπάτησα με σθένος
 μ' ένα σταυρό στην πλάτη μου
που έσερνα μονάχη

Πολλές φορές σωριάστηκα
μα έπρεπε ν' αντέξω
σκούπιζα τον ιδρώτα μου
κι έγλειφα τις πληγές μου.

Στεκόμουνα στα πόδια μου
τα χιλιοπληγιασμένα
πέτρες κι αγκάθια ο δρόμος μου
τα ρόδα μετρημένα.

Κάποια στιγμή με έβγαλε
σ' ενός γκρεμού την άκρη
κι εκεί εκοντόσταθηκα
κι έχυσα μαύρο δάκρυ.

Βάρυνε τόσο ο σταυρός
που είπα εδώ τελειώνω
μήτε θεός μήτ' άνθρωπος
μόνο άβυσσος και χάος.

Ξάφνου ακούω κλάματα
απ' το βαθύ φαράγγι
βλέπω παιδιά ολόγυμνα
με χέρια απλωμένα.

Με πόδια κοκκαλιάρικα
κοιλίτσες φούσκωμένες
κα άλλα νεκρά  σ' ερείπια
σε θάλασσες πνιγμένα.

Μήτε θεός μήτ' άνθρωπος
κανείς να τα γλυτώσει
παιδιά κατώτερου Θεού
κατώτερου ανθρώπου.

Είδα και κάτι τέρατα
υπό μορφήν  ανθρώπου
όπου στον τόπο της καρδιάς
έγραφε : ΘΕΟΣ ΤΟ ΧΡΗΜΑ.

Μια δύναμη με τράβηξε
 και μια φωνή εντός μου
και ο σταυρός μου έγινε
χαρτί μελάνι πένα.

Κι έγινα έτσι ποιητής
κι ας λένε ειν' ουτοπία
όποιος βαθιά επόνεσε
νιώθει τον ξένο πόνο.

Το είναι μου επαναστατεί
στην κάθε αδικία
και το παιδάκι μέσα μου
ψάχνει την σωτηρία....

Δεν ζω χωρίς την πένα μου
με στίχους θα ποτίζω
 χέρσες καρδιές του χρήματος
ίσως βλαστήσει ΑΓΑΠΗ !!!


Ειρήνη Ανδρέου

Παράπονο (της Μάρθας Καναρη)

Έχει τούτο το δειλινό μια αρχέγονη θλίψη
που μου τρυπάει τα σωθικά και μοιαζει η νύχτα
σαν του Αυγούστου τα παραμύθια,
ανάμεσα σε δυο φεγγάρια κι έναν ήλιο σβησμένο..
Σκέφτομαι όλα τα μαχαίρια
που προσπάθησαν να πετσοκόψουν τη σάρκα μου
κι όλες εκείνες τις φορές,
που η αδικία κόμπιασε στο λαιμό
και δεν μπόρεσε να κατέβει κάτω,
παρα μόνο σαν  ένα σφηνάκι ,
με γεύση πικρής ανάμνησης...
Τι να σου πω...και τι να καταλαβεις?
..που το παράπονο έχει γατζωθεί
στων φεγγαριών την απόμακρη όψη
κι έγινε πιο μεγάλο και πιο βαθύ
κι απ αυτό των μικρών παιδιών
την ώρα που τους κλεύει κανείς το παιγνίδι?
Σ αγάπησα Ανθρωπε....
Αληθινά και καθάρια!
Με όλη την αγνότητα
και την αλήθεια της ύπαρξης μου
και δεν πρόσμενα ούτε στο ελάχιστο...
Μόνο που...να....
Εκείνο το μαχαίρι πονάει...
Πρόσεχε σαν το στρέφεις επάνω μου!!!
Στην κόγχη του καθρεφτίζεται το πρόσωπο σου....
Πόνεσες???

Μάρθα Καναρη

Των παθών μου (του Σταύρου Πέτρου)

Ορκίζομαι να είπω την αλήθεια με φόβο και πάθος

– κυρίως πάθος

Μεγάλες αλλά όχι άγιες οι εβδομάδες των παθών μου

μεγάλες και ατελείωτες  

τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου;

μέχρι Παρασκευή βράδυ

Σάββατο δεν ξημερώνει

και ξανά απ’ την αρχή

ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός

με πάθος – κυρίως πάθος,

μὴ ἐκθαμβεῖσθε·

Πιο εύκολοι οι χίλιοι θάνατοι από την μία ανάσταση

Σταύρος Ξ. Πέτρου

Αρνιον επί σφαγή (της Νάνσυ Μπασδέκη)

Αρνίον επί σφαγήν ...
 χαμερπείς και υποκριτές...
γνήσια τέκνα οργής
γιορτάζουμε τη Μεγάλη θυσία Σου...
το Σωτήριο Έργο Σου με ημερομηνία λήξης!
Την πτώση της αυλαίας διαδέχεται
το καθημερινώς ανελέητο σφυροκόπημα
επί τους τύπους  των ήλων...

Νάνσυ Μπασδέκη