Παράπονο (της Μάρθας Καναρη)

Έχει τούτο το δειλινό μια αρχέγονη θλίψη
που μου τρυπάει τα σωθικά και μοιαζει η νύχτα
σαν του Αυγούστου τα παραμύθια,
ανάμεσα σε δυο φεγγάρια κι έναν ήλιο σβησμένο..
Σκέφτομαι όλα τα μαχαίρια
που προσπάθησαν να πετσοκόψουν τη σάρκα μου
κι όλες εκείνες τις φορές,
που η αδικία κόμπιασε στο λαιμό
και δεν μπόρεσε να κατέβει κάτω,
παρα μόνο σαν  ένα σφηνάκι ,
με γεύση πικρής ανάμνησης...
Τι να σου πω...και τι να καταλαβεις?
..που το παράπονο έχει γατζωθεί
στων φεγγαριών την απόμακρη όψη
κι έγινε πιο μεγάλο και πιο βαθύ
κι απ αυτό των μικρών παιδιών
την ώρα που τους κλεύει κανείς το παιγνίδι?
Σ αγάπησα Ανθρωπε....
Αληθινά και καθάρια!
Με όλη την αγνότητα
και την αλήθεια της ύπαρξης μου
και δεν πρόσμενα ούτε στο ελάχιστο...
Μόνο που...να....
Εκείνο το μαχαίρι πονάει...
Πρόσεχε σαν το στρέφεις επάνω μου!!!
Στην κόγχη του καθρεφτίζεται το πρόσωπο σου....
Πόνεσες???

Μάρθα Καναρη