Ακόμη ένα ποτηράκι (της Βηθλεέμ Νασλα)

Ένα κρασί σε κάλεσα
να πιούμε απ τ αμπελι
που φρόντιζα τόσο καιρο
και το χω κάνει μέλι.

Να πίνεις να γλυκαινεσαι
τα χείλη σου να βρέχεις,
να χάνεσαι και να γελάς
στο δειλι να χορεύεις.

Κι αν είναι τόση η χαρα
που θα σε περιβάλλει,
το χέρι κράτα μου σφιχτά
κι όπου μας βγάλει η άκρη.

Ειν το κρασάκι μου γλυκο
κι εγώ θα σε ποτίσω,
απ την αγκάλη σου μη βγω
να σε γλυκοφιλησω.

Το κρασοποτηρο μικρο
μα θα σου το γεμίζω
κι όσο το όνειρο διαρκει
εγώ θα στο θυμίζω,
πως σαγαπω σαν το κρασί
που εγώ θα σε μεθυσω!

Βηθλεεμ Νασλα

Μην εμπιστεύεσαι τον ήλιο ( της Χρυσταλλας Κοσμά)

MΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ ΤΟΝ ΗΛΙΟ....
ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΟΥΡΑΝΟ ΜΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΙ ΟΜΩΣ ΔΕ ΜΠΗΚΕ ΠΟΤΕ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΤΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ.....
ΤΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΟ ΑΓΑΠΗ ;;;;
ΓΙ ΑΥΤΟ ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ ΤΟΝ ΗΛΙΟ.....
ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΑΠΛΑ ΣΕ ΓΕΜΙΖΕΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Χρυσταλλα Κοσμά


                                               

Της μάνας (της Χρυσαυγή Τούμπα)

Κέντησε το μισοτελειωμένο λινό που άφησε πίσω η μάνα της
Με μεταξωτή κλωστή ολοκλήρωσε μοτίφια και φεστόνια
Το έστρωσε στη γιορτή της με μια φωτογραφία της στη μέση στο τραπέζι.
Τράβηξε την καρέκλα και κάθισε απέναντί της...
και πέρασε το υπόλοιπο του χρόνου της παρακολουθώντας την άνοιξη που είχε έρθει ήδη μ ένα τσαλακωμένο φόρεμα κι ακάνθινο στεφάνι στους ανθούς της.
Και το χάδι που είχε απομείνει στο χέρι της δεν ήξερε πού να το ακουμπήσει.


Τούμπα Χρυσαυγή

Νέμεσις (του Χρήστου Κουκουσουρη)

Μια αιωρούμενη λέξη είμαι,
ένα όνομα,
ένας κόκκος σκόνης στο χάος,
στα μακρινά περιθώρια της ποίησης,
ένα τρυφερό ανάσασμα της ψυχής,
που αδυσώπητα προβάλει σαν δόρατος αιχμή,
σαν στεγνό σύννεφο που δεν θα φέρει βροχή,
μια στείρα λέξη, σχεδόν Παρνασιστική,
που δεν θ’ αγγίξει ποτέ την καρδιά σου.
Μια υπόσχεση είμαι,
πως θα φωτίσω την σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων
που για αιώνες δεν αγγίζουν,
οι γλαφυρές πένες των αδυσώπητων ποιητών,
που πλάνα νομίζουν ότι εκφέρουν φως.
Μια Νέμεσις θα ήθελα να είμαι,
για τους αμετανόητους αδιάφθορους διαφθορείς,
του μικρού μας κόσμου.

Χρήστος Κουκουσουρης

Από την συλλογή: Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΟΨΗ.

Άτιτλο (της Ελένης Κιουπη)

Κάτι φτεροκοπάει απόψε πάλι
Ανάστατη σηκώνομαι
Ξέρω μ' αντέχουν οι νύχτες μου
Οι μέρες όχι
Κρύβομαι μη με δούνε
Απόψε θα σταθώ παράμερα να δω πως πνίγεται το φεγγάρι
Και πως στρώνει το βόρειο σέλας η βεράντα μου
Με ελεημοσύνη με αγιάζει η νύχτα
Ολόκληρη θάλασσα ένας χτύπος
Και το στρώμα μου κολυμπάει δεμένο με χίλια καραβόσχοινα και δύο κλειδιά η άγκυρα
Η μπάντα του ουρανού διά πασών στάζει φωνήεντα και ποιήματα
Έλα να δώσουμε φιλοδώρημα
Θα βρέξει ψυχή

Βρέχει
Και η πόλη μου ρουφάει αχόρταγη
Διψασμένα τα πεζοδρόμια και οι ποδηλατόδρομοι
Τα δέντρα ανακουφισμένα ανασαίνουν
Ποτίστηκε και η πληγή σου
Άρχισα να κεντάω φουσκωτό και κομποβελονιά
Με χρυσό κουβάρι
Όλα χαραγμένα στην παλάμη


Ελένη Κιουπη