Ανάστατη σηκώνομαι
Ξέρω μ' αντέχουν οι νύχτες μου
Οι μέρες όχι
Κρύβομαι μη με δούνε
Απόψε θα σταθώ παράμερα να δω πως πνίγεται το φεγγάρι
Και πως στρώνει το βόρειο σέλας η βεράντα μου
Με ελεημοσύνη με αγιάζει η νύχτα
Ολόκληρη θάλασσα ένας χτύπος
Και το στρώμα μου κολυμπάει δεμένο με χίλια καραβόσχοινα και δύο κλειδιά η άγκυρα
Η μπάντα του ουρανού διά πασών στάζει φωνήεντα και ποιήματα
Έλα να δώσουμε φιλοδώρημα
Θα βρέξει ψυχή
Βρέχει
Και η πόλη μου ρουφάει αχόρταγη
Διψασμένα τα πεζοδρόμια και οι ποδηλατόδρομοι
Τα δέντρα ανακουφισμένα ανασαίνουν
Ποτίστηκε και η πληγή σου
Άρχισα να κεντάω φουσκωτό και κομποβελονιά
Με χρυσό κουβάρι
Όλα χαραγμένα στην παλάμη
Ελένη Κιουπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου