Άτιτλο (της Κούλας Κραντα)

Αποψιλώνω τους κήπους της ψυχής!
Αφαιρώ παράσιτα ανθρώπων
που αποδυναμωνουν το χώμα.
Κολακες μονοετεις
που χρωματιζουν για λίγο και μετά ξεθωριάζουν...
Δορυφόρους περιέργειας που μεταφέρουν άχρηστο υλικό...
Μη ρωτάς αν πονά τούτη η αφαίρεση;
Είναι πολύ κουραστική...
Το τοπίο αδειάζει...
Φθινόπωρο πια!
Κάποιους βολβούς φιλίας που αντέχουν
στο χρόνο έχω να συντηρώ,
μόνο αυτοί μου απέμειναν...
μα είναι αρκετοί να ξαναφέρουν άνοιξη!


Κούλα Κραντα

Σκέψη (της Μαρίας Μηνά)

Τη μέρα που θα γίνουμε όλοι ποιητές,
θα έχει νικήσει η αγάπη.
Έτσι θα μαθαίνουμε ο ένας τον άλλον.
Όλοι ξυπόλυτοι θα μπαινοβγαίνουμε
στις ψυχές.
Γιατί ο Θεός τις λέξεις τις έδωσε για ποιήματα.
Για τραγούδια.
Για λόγια αγάπης.
Για να βγαίνουν οι δαίμονες από μέσα.
Για να κάνουμε χώρο για το καλό.

Τόσο πολύ μας αγάπησε.


Μαρία Μηνά




                   

Άνθρωποι μονάχοι (της Σωτηρουλας Τζιαμπουρη)

Άνθρωποι...
άνθρωποι γυμνοί στους δρόμους
με μια ψυχή γυμνή κι αυτή.
Με μάτια ραγισμένα....μόνα...
Υπάρχουν μέσα από το στόμα μιας αλήθειας που δεν χωράει στις λέξεις.
Ουρλιάζουν μόνοι.....κάτω από τα μπαλκόνια της ζωής τους με τα παράθυρα κλειστά....για λίγο αύριο.

Γυμνοί.... γυμνοί πάλι.....στη μοναξιά τους.
Ψάχνουν ένα λουλούδι να φορέσουν....ένα κρεβάτι ληγμένο .....μόνο. ....άδειο....
ν' απλώσουν τη ψυχή τους .
Ψάχνουν.....μια θέση στο σώμα τους να μην κρυώνουν....για το Αύριο!!


Σωτηρουλα Τζιαμπουρη

Απόλυτη αγάπη (του Αντώνη Σαμολαδά)

Δεν ξέρω αν υπάρχει απόλυτη αγάπη
θέλω να υπάρχει να ομορφαίνει ψυχές
να γίνεται μια αγκαλιά τεράστια
να ενώνει το αρσενικό με το θηλυκό
και να γεννά την ζωή από την αρχή...

Θέλω τον έρωτα ένα παράθυρο ελπίδας
ένα παράθυρο ανοιχτό σε όλο τον κόσμο
ένα χαμόγελο φωτισμένο διάπλατο
πίσω από την κουρτίνα της ζωής...

Πάντα ονειρεύομαι τον μεγάλο έρωτα
που ξαγρυπνά στις παρειές των κοριτσιών
που δονεί τις  καρδιές των εφήβων
ανθρώπων που τα καλοκαίρια που πέρασαν
δεν γέρασαν την καρδιά τους...

Πάντα ονειρεύομαι μια πείνα για έρωτα
μια αγκαλιά ανοικτή να με περιμένει
πίσω από μια πόρτα κλειστή
σκεβρωμένη από την ελπίδα να ανοίξει
την ζωή να μοιραστεί μαζί μου...


Αντώνης Σαμολαδάς

ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (της Κατερίνας Κανάκη Αξουγκα)

Οι απαντήσεις που περίμενα
ποτέ δεν έρχονταν
την πρέπουσα στιγμή.
Ελλόχευαν πάντα στη γωνία,
ύστερα από χρόνια
για να μου φανερωθούν
σ΄ένα κλειστό δωμάτιο,
στον δρόμο,
στον καφέ,
στην εκκωφαντική μας σιωπή.
Ανύποπτες και αθώες
πλησίαζαν να μ' επισκεφθούν
ζυγίζοντας την αντοχή,
όταν πια θα ταν αργά για
αποσβέσεις και επανορθώσεις.
Στάθηκα γενναία,
το ομολογώ,
τουλάχιστον ως τα σήμερα ,
γωνία χωρίς απρόσμενες εκπλήξεις.

Και συ όλο ρωτάς
σε ποιο χειμώνα
κοιμίζω την καρδιά μου,
γιατί μόνο σε ελαιώνες και λιακάδες
σεργιανίζει ο Έρωτας.
Κι όμως δεν είμαι εξαίρεση,
αλλά ένας άνθρωπος ακόμη,
που μέσα στις αρνήσεις
έκρυψε ολόκληρη ζωή.


Κατερίνα Κανάκη Αξουγκα