Σύντροφοι (της Λίτσας Μοσκιου)

Κι ήταν η λύπη από πάντα
τόσο δική μου,
που η χαρά έμοιαζε ξένη
κι αταίριαστη
μέσα στο σώμα μου...

Μ' ακολουθούσε βήμα βήμα,
σαν τον πιο έμπιστο ίσκιο
που ποτέ
δε σ' εγκαταλείπει...

Κι είμασταν σύντροφοι λέει...
δυο αχόρταγοι εραστές,
που σμίγουν ξανά και ξανά
και πάλι καίγονταν
ο ένας για τον άλλον...


Μοσκιου Λίτσα

Απόπλους (της Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου)

Παρακαταθήκη μου οι λέξεις
και ένα κλωνάρι γαλάζιο γιασεμί
ανάμεσα στους φθόγγους.
.
Να με θυμάσαι πού και πού
σαν ταξιδεύεις στη θάλασσα τους…
.
Κι αν σε ρωτήσουν για τη στερνή του απόπλου τη στιγμή,
μην απαντήσεις.
Όποιος ναυάγησε στη σκέψη μιας Ιθάκης,
θα νιώσει,
Πώς είναι να αφήνεις να ξεστρατίζει το κουπί...

Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου

Νυχτωδία (της Δώρας Μεταλληνού)

Οι σκιές πλήθαιναν στο νερό το χρώμα του μουντό και οι πέτρες στο βυθό χαθήκανε,
 Μια βάρκα φεγγάρι  κωπηλατούσε στο μαύρο φόντο τ' ουρανού,
τα φαναράκια του  άναβαν ένα, ένα.
Δίχως να βιάζονται τρεμόπαιζαν λίγο τα βλέφαρα κι ύστερα ετοιμάζονταν για την νυχτερινή τους περιπλάνηση
Νυχτερινή περίπολος σε τοπία αχαρτογράφητα….
Ή μήπως χαρτογραφημένα;
Σάβανο η νύχτα φορούσε το μαύρο της
κήδευε μιας μέρας τη χαμένη ζωή.
Κωπηλάτες τ' αστέρια γυρεύαν,
 μα τα χέρια απιχνασμένα από  ψεύτικες προσευχές.
Τα μάτια τυφλά από  κρίματα ,βουβές κραυγές ενύπνιου.
Κράξιμο του γκιώνη να στοιχειώνει τα όνειρα,τα ρολόγια σταθήκαν μετέωρα
Όλοι πάνω κοιτάζουν τις νύχτες,
 όλοι από τον ουρανό ζητούν απαντήσεις,
όλοι ένα δικό τους από μηχανής θεό.....
Τι να κάνει μια στέρφα νύχτα με τα κρίματα του κόσμου φορτωμένη;
Και η κλεψύδρα του χρόνου εκδικητικά να μετράει τη ζωή;

Μεταλληνού Δώρα

Ζητιάνα ασκεπης (της Φωτεινής Ψιρολιολιου)

Μια νότα χαμηλή τρύπησε την πεζότητα
Που
τα φθινόπωρα τίναζε και τα σερναν οι άνεμοι
Με χρώματα και στάλες ουρανού
γυμνή η φύση  στα μάτια μου
έμοιαζε άρπα μαγική

Το όνειρο το ακοίμητο,
εύστοχα αφουγκράζονταν , έρωτα επερχόμενο
-Πού είσαι έρως;
Παίζει κρυφτό
με μια, μικρή, μικρούλα αιωνιότητα
Που έχει φλέβες άρρωστες και χείλη όλο σήμανση

Ήρθε η ώρα, ο Θεός, ξανά να γεννηθεί
Μέσα από κλήματα ξερά
Σήμαντρα αγέραστα  βαριά, με γλώσσες κυριακάτικες
Ημερωμένος  να φανεί με σφριγηλούς βραχίονες
φορώντας τα καλά του
Παγγόνιμος και άφθονος
Για εκτάρια άγουρων στηθών,  σαν ανθοστήλες κρίνων
Κι εκεί, στο καίριο πέρασμα
απ' την παραφορά στην αθώωση
Σκάπτοντας στην υπόφυση
παλιγγενεσίες  αδρανείς
Να μπει στις παπαρούνες,  καταπίνοντας το κόκκινο κι ας είναι καταχείμωνο
Και καβαλέτο να στηθεί μετά, σε παγωμένες λίμνες
Να ευλογηθεί το σπάνιο
να λιώσει η αποστείρωση και τα σαράντα φίλτρα

Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Ίσως (της Ειρήνης Γεροντάρα)

Ίσως μια μέρα, να ορκιστώ στην αγάπη
και ν’ αθετήσω τον όρκο μου.
Ίσως εκείνη τη μέρα, να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες
και το σύμπαν
Να ποτίσει απ’ το γλυφό της ματιάς σου όταν πικραίνεσαι.
Ίσως, τότε, εγώ να μην είμαι εντός της ψυχής μου,
μα σαν σαρκίο να την έχω αποβάλλει
και να ζω σε έναν άλλο χρόνο, ασύγχρονο,
όπου οι έρωτες είναι εφήμεροι και φρούδοι
κι οι ευτυχίες σκορπιούνται απρόσεχτα
με μια πρόφαση που διολισθαίνει στην αθανασία.
Εκεί, που οι όρκοι γελάνε αυθάδικα
σαν εγωιστές, πολύξεροι μαθητές που κοροϊδεύουν
κι αυτάρεσκα απαξιώνουν τους λιγότερο έξυπνους,
προσποιούμενοι πως κατέχουν κάθε ψιχίο γνώσης διδασκόμενης.
Ενώ, αργότερα ωριμάζοντας, διαπράττουν τα φριχτότερα των λαθών
εξαιτίας της υπέρμετρης αυτοπεποίθησης τους.
Έτσι ακριβώς αυτοαναιρούνται και καταποντίζονται στην αφάνεια,
έχοντας πρώτα μάθει να μην φθείρονται από πόνο, ούτε να δακρύζουν.
Ίσως ο χρόνος εκεί να τιμωρεί ανελέητα αυτήν την υβριστική τάξη που βυσσοδομεί
για να επιβάλλει τα ανίερα «Θέλω» της.
Ίσως να είναι η ίδια η εντροπία που την σκοτώνει.
και έτσι να εκδικούνται οι αλήθειες και να βρίσκουν δικαίωση, οι ρομαντικοί
και ονειροπόλοι σαν εσένα.
Ίσως αυτή η μέρα να ήρθε κάποτε για εμένα μα εγώ συλλήβδην να την απέρριψα
Κατ’ εξοχήν δική σου στο διηνεκές, αγαπημένε,
αντισυμβατικά επιμένοντας να υπηρετήσω ένα Ίσως που κατόπτριζε τις επιλογές μας.

Ειρήνη Γεροντάρα