και ν’ αθετήσω τον όρκο μου.
Ίσως εκείνη τη μέρα, να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες
και το σύμπαν
Να ποτίσει απ’ το γλυφό της ματιάς σου όταν πικραίνεσαι.
Ίσως, τότε, εγώ να μην είμαι εντός της ψυχής μου,
μα σαν σαρκίο να την έχω αποβάλλει
και να ζω σε έναν άλλο χρόνο, ασύγχρονο,
όπου οι έρωτες είναι εφήμεροι και φρούδοι
κι οι ευτυχίες σκορπιούνται απρόσεχτα
με μια πρόφαση που διολισθαίνει στην αθανασία.
Εκεί, που οι όρκοι γελάνε αυθάδικα
σαν εγωιστές, πολύξεροι μαθητές που κοροϊδεύουν
κι αυτάρεσκα απαξιώνουν τους λιγότερο έξυπνους,
προσποιούμενοι πως κατέχουν κάθε ψιχίο γνώσης διδασκόμενης.
Ενώ, αργότερα ωριμάζοντας, διαπράττουν τα φριχτότερα των λαθών
εξαιτίας της υπέρμετρης αυτοπεποίθησης τους.
Έτσι ακριβώς αυτοαναιρούνται και καταποντίζονται στην αφάνεια,
έχοντας πρώτα μάθει να μην φθείρονται από πόνο, ούτε να δακρύζουν.
Ίσως ο χρόνος εκεί να τιμωρεί ανελέητα αυτήν την υβριστική τάξη που βυσσοδομεί
για να επιβάλλει τα ανίερα «Θέλω» της.
Ίσως να είναι η ίδια η εντροπία που την σκοτώνει.
και έτσι να εκδικούνται οι αλήθειες και να βρίσκουν δικαίωση, οι ρομαντικοί
και ονειροπόλοι σαν εσένα.
Ίσως αυτή η μέρα να ήρθε κάποτε για εμένα μα εγώ συλλήβδην να την απέρριψα
Κατ’ εξοχήν δική σου στο διηνεκές, αγαπημένε,
αντισυμβατικά επιμένοντας να υπηρετήσω ένα Ίσως που κατόπτριζε τις επιλογές μας.
Ειρήνη Γεροντάρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου