Μια νότα χαμηλή τρύπησε την πεζότητα
Που
τα φθινόπωρα τίναζε και τα σερναν οι άνεμοι
Με χρώματα και στάλες ουρανού
γυμνή η φύση στα μάτια μου
έμοιαζε άρπα μαγική
Το όνειρο το ακοίμητο,
εύστοχα αφουγκράζονταν , έρωτα επερχόμενο
-Πού είσαι έρως;
Παίζει κρυφτό
με μια, μικρή, μικρούλα αιωνιότητα
Που έχει φλέβες άρρωστες και χείλη όλο σήμανση
Ήρθε η ώρα, ο Θεός, ξανά να γεννηθεί
Μέσα από κλήματα ξερά
Σήμαντρα αγέραστα βαριά, με γλώσσες κυριακάτικες
Ημερωμένος να φανεί με σφριγηλούς βραχίονες
φορώντας τα καλά του
Παγγόνιμος και άφθονος
Για εκτάρια άγουρων στηθών, σαν ανθοστήλες κρίνων
Κι εκεί, στο καίριο πέρασμα
απ' την παραφορά στην αθώωση
Σκάπτοντας στην υπόφυση
παλιγγενεσίες αδρανείς
Να μπει στις παπαρούνες, καταπίνοντας το κόκκινο κι ας είναι καταχείμωνο
Και καβαλέτο να στηθεί μετά, σε παγωμένες λίμνες
Να ευλογηθεί το σπάνιο
να λιώσει η αποστείρωση και τα σαράντα φίλτρα
Φωτεινή Ψιρολιόλιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου