Εκεί στα Διά-σπαρτα Μιτάτα (του RE.pe Pepliwths)

Βραχνή η φωνή του Ψαραντώνη
οι Κουρήτες  κάμουν , ταραχή
εκεί στα Διά-σπαρτα Μιτάτα
τα βράδια στήνεται , γιορτή...

 Ο Μίνωας και η Ιοκάστη
Ραδάμανθης και Αιακός
μαύρο μαντήλι, στο κεφάλι
πίνουν ρακές, έχουν χαρές

Την λύρα, ο Σκουλάς στο χέρι
κι ο Ψαραντώνης που γροικά
είναι η φωνή του, ίδια η Κρητη
κι η Μυθω-δια ξεκινά...

Στα ίδια βήματα  για αιώνες
χορό εκεί στήνει η Λευτεριά
Ο Δίας γίνεται μπροστάρης
στου Ιδαίου Άντρου, τη σπηλιά...

Μην λησμονείς την Ιστορία
Ίσκιοι, προγόνων, περπατούν
φωτιές στο Διά-σελο ανάβουν
στο γλέντι τους σε καρτερούν

Ίδιες μορφές χιλιάδες χρόνια
Ο Βώδινας , κερνά ρακή
Ο RE.pe τάχυνε το βήμα
να μην αργήσει στη γιορτή!!!


RE.pe Pepliwths



Αφιερωμένο στον φίλο Γιώργη Βώδινα
που σεμνα διακονεί τον λόγο και την ποίηση...
***To  ποίημα δεν ειναι κατοχυρωμένο
  αλλά χαρισμένο...γιατί αληθινα δικό μας
 ότι χαρίσαμε...***

Το κύμα (του Χρήστου Κουκουσούρη)

Της θαλάσσης εγώ μαύρο κύμα
έχω κάνει εχθρούς, πώς να ζήσω ;
Μεγαλώνω γοργά κι είναι κρίμα,
δεν προφταίνω συγνώμη ν’ αφήσω
ως να φτάσω σ’ ακτή και να σβήσω,
των κανόνων κι εγώ είμαι θύμα…

Της θαλάσσης που ο Αίολος  αγγίζει
με πνοές, που στο βάθος θεριεύουν
και τη δόλια ψυχή συγκλονίζει
για τα πλοία που μ’ άγρια παλεύουν
στοιχειά, την χαρά που του κλέβουν,
να σαρώσει καθώς στροβιλίζει.

Της θαλάσσης που μέσα αναδεύει
το αρχέγονο σπέρμα κι ευθύνη
που ‘ν’ ευθύνη δοτή και παιδεύει
κι εγώ κύμα καρπός απ’ τη δύνη
και του έρωτα πάθους για κείνη
που  αν κορέσει, για λίγο μερεύει.

Η σελήνη και τ’ άστρα του νότου
μαρτυρούν, τέτοιο πάθος δεν σβήνει
ένα σμίξιμο αιώνιο αφ’ ότου
ο Αίολος την θάλασσα πίνει
και μεθάει και το σπέρμα του αφήνει
σαν φτηνός εραστής λάμψης κρότου.

Χρήστος Κουκουσούρης

Το ευχαριστώ που μου έμαθες εσύ (της Τζούλιας Παπά)

Είναι που σου χρωστάω τόσα πολλά

κι όμως ποτέ δε δέχτηκες

ούτε ένα ευχαριστώ.

Είναι που μου έδωσες

το πιο πολύτιμο δώρο...

το χέρι σου να στηριχτώ.

Είναι που μου χάρισες

χρόνο από το χρόνο σου

και χαμόγελο απ' το δικό σου.

Σκούπισες τα δάκρυά μου

και σήκωσες το κεφάλι μου ψηλά

για να αντικρήσω ξανά τον ήλιο...

Είναι που ενώ πονούσες...

χαμογελούσες για μένα,

για να μου δώσεις

δύναμη και κουράγιο...

Είναι που....

Είναι τόσα πολλά που έκανες για μένα...

Κι όμως δε δέχτηκες ποτέ ούτε ένα ευχαριστώ...

Κι είχα τόση ανάγκη να στο πω...

Σηκώνω το βλέμμα μου στον ουρανό...

Αντικρίζω τα μάτια σου

να με κοιτάζουν με αγάπη...

Και ψιθυρίζω απαλά...

"Σε ευχαριστώ καρδιά μου..."

Και νιώθω ότι το ακούς...

Σε βλέπω να χαμογελάς

που ακόμα επιμένω

να σου λέω ευχαριστώ

κι ας ξέρω

ότι δε σου άρεσε καθόλου...

Να ξέρεις όμως...

Πάντα θα το ψιθυρίζω...

Για σένα...

Γιατί σου ανήκει...

Γιατί σου αξίζει...

Το δικό μου ευχαριστώ,

μου το έμαθες εσύ!

Τζούλια Παπά

Μνημη! (της Νέλλης Κουμεντάκη)

Είναι και εκείνες,
οι μνήμες που ζυγώνουν,
τη νύχτα και παραπαίει η ψυχή,
Είναι και εκείνες  οι νύχτες,
που σε αγγίζω στ' όνειρο,
και πιάνεται η αναπνοή,
Είναι και εκείνα τα μονοπάτια,
που σ' οδηγούν κατάσαρκα στ' αγκάθια.
Μα εγώ θα ντυθώ προσμονή, θα φυλακίσω τη σιωπή,
και στο τέλος της αβύσσου, το όνειρο θα πάρει μορφή,
Θα τυλιχτώ νοερά στου φιλιού σου την αναπνοή,
Θα παγώνει η ψυχή μην μ' αρνηθείς;!


Νέλλη Κουμεντάκη

Αν η αγάπη (της Χρύσας Νικολάκη)

Τη μοναξιά μου κι αν σκοτώσω
χίλιες φορές θα σ' αρνηθώ
κι αν ρίζωσα στο λίγο
με το πολύ θ' αναστηθώ.

Κι αν η αγάπη είναι ψέμα
κι αν η αγάπη είναι λειψή
ας βουλιάξει μες στο αίμα
ώστε η πληγή να γιατρευτεί.

Μα αν η αγάπη ειν' αλήθεια
θέλω να τη ζήσουμε μαζί
να με φιλάς χωρίς συνήθεια
να γίνει η βιώση μαγική.

Η μοναξιά δεν με στοιχειώνει
όταν ο ίσκιος σου είναι εδώ
μόνο η ματιά σου με ματώνει
σαν ειν' μουντό το δειλινό....



Χρύσα Νικολάκη