Με έναν λύκο κατοικώ
ένα σωστό θηρίο
στον λήθαργο του μου μασά
τα σπλάχνα το κρανίο
ρουφάει κι όλο τρέφεται
απ΄τη δική μου ζήση
και τρέμω κείνη τη στιγμή
όταν θα μου ξυπνήσει!
Ωσάν τον αφουγκράζομαι
φθείρει τα όνειρα μου
δονεί όλο τον κόσμο μου
και τα πατήματα μου
ουρλιάζει κι είναι δύσκολο
να τον καταλαγιάσω
κι όλο στη μάχη μου βουτώ
ξανά να τον δαμάσω.
Χρόνια διαρκεί ο πόλεμος
ούτε που ξέρω πόσο
νικώ τις μάχες μα χωρίς
ποτέ να τον σκοτώσω
κι όταν σιμώνω δεν τολμώ
μα των θωρώ αρόδο
να με κοιτάει το θεριό
αγνάντι, δίχως φόβο.
Με έναν λύκο κατοικώ
ένα σωστό θηρίο
στον λήθαργο του μου μασά
τα σπλάχνα το κρανίο
ρουφάει κι όλο τρέφεται
απ΄τη δική μου ζήση
και τρέμω κείνη τη στιγμή
όταν θα μου ξυπνήσει!
Σπήλιος Παναγιωτόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου