Συναισθήματα (της Βασιλικής Νάκου)

Ένας κόμπος στο λαιμό την ανάσα μου κόβει και δε μπορώ να ανασάνω για μια ακόμα φορά.
Ο φόβος με κυριεύει και παραληρεί το σώμα μου ολόκληρο στην σκέψη ότι όλα είναι ένα ψέμα.
Ότι όλοι γύρω και ειδικά εσύ ότι λες και ότι κανείς είναι ένα ψέμα, ένα θέατρο.
Πόσο θα το αντέξω αυτό δε ξέρω,  θέλω να το διώξω αυτό το συναίσθημα του φόβου μα δε φεύγει, όχι ακόμα γιατί όλα είναι νωπά.
Κοιτάω τα μάτια σου και προσπαθώ να διαβάσω τις σκέψεις σου.
Παρατηρώ κάθε σου πράξη, κάθε σου κίνηση, προσεχω ότι πεις και πάντα σκέφτομαι.
Λέει αλήθεια τώρα;
Τι από όλα αυτά είναι ψέμα και τι αλήθεια;
Οτιδήποτε θέλω εγώ να πω ή να κάνω πρέπει να το σκεφτώ καλά για να μη πω ή κάνω κάτι λάθος και εσύ πιεστείς.
Πάντα σε παρατηρώ!!
Πάντα σε προσέχω!!
Ένα σου χάδι, ένα σου φιλί, μια σου αγκαλιά, ένα άγγιγμα τρυφερό αναζητώ συνέχεια, θέλω να κάνω εκείνο το βλέμμα.
Θέλω να ξαναδώ εκείνα τα μάτια να λάμπουν ξανά έτσι όπως έλαμπαν τότε.
Φοβάμαι, πόσο φοβάμαι θεέ μου μήπως σε χάσω.
Δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι γιατί με κάνει χειρότερα όλο αυτό.
Δεν ήξερα ούτε εγώ η ίδια ότι σε αγαπάω τόσο πολύ μόνο όταν κινδύνεψα να σε χάσω κατάλαβα ότι χωρίς εσένα η ζωή μου θα ναι άδεια,ότι είσαι η ανάσα μου, οτι σε αγαπάω τόσο πολύ που στην ιδέα να σε χάσω νιώθω πως θα πεθάνω.
Κανείς άλλος δεν υπάρχει για μένα εκτός από σένα και από ένα πλασματάκι.
Εσείς τα μοναδικά δικά μου πλάσματα στη γη που με αγαπούν και εγώ μερικές φορές πληγώνω άθελά μου.
Οι εφιάλτες μου κρατούν πια συντροφιά τα βράδια και κάθε φορά ξυπνάω έντρομη και κλαμένη.
Ένας κόμπος στο λαιμό την ανάσα να μου κόβει σαν κάποιος να μου στερεί το οξυγόνο.
Όχι δε γίνεται άλλο αυτό, πρέπει να μπει ένα τέλος, πρέπει να φύγει ο φόβος μα πως;
Θέλει τον χρόνο του, οσο εύκολα έρχεται τόσο δύσκολα φεύγει.
Οι κρίσεις πανικού να παραμονεύουν πια έτοιμες να κάνουν την εμφάνιση τους με το παραμι και εγώ εκεί να παίζω θέατρο και να υποκρίνομαι ότι είμαι καλά απλά λίγο στεναχωρημένη.
Και σε κάθε ευκαιρία να προσπαθώ με έναν δυνατό αναστεναγμό να πάρω μια καλή ανάσα για να μη σκάσω, για να μην αφήσω τα μάτια μου να τρέξουν ποτάμι τα δάκρυα, και τα αναφιλητά να δίνουν και να παίρνουν.
Ανάσα πάρε ανάσα κορίτσι μου να λέω μέσα μου, ηρέμησε αν εσύ πάθεις κάτι ποιος θα σε βοηθήσει;
Ποιός θα ναι δίπλα στο παιδί σου;
Τι θα κερδίσεις αν πάθεις κάτι;
Κανείς δεν το αξίζει όλο αυτό να το παθαίνει μα η ζωή τα έχει αυτά λέω μέσα μου,γίνονται αυτά δε μπορείς να τα αποφύγεις όσο και να προσπαθείς.
Όχι πια φόβος πρέπει να σε διώξω άτιμες και θα το κάνω.
Όχι άλλος πόνος γιατί δε τον αντέχω μόνο χαρά πια.
Διώξτε τον φόβο ακόμα και αν άλλοι σαν τον φέρνουν στη ζωή σας.
Μη σταματάτε να ελπίζετε και να χαμογελάτε όλα έτσι θα γίνουν καλύτερα.


Βασιλική Νάκου