Όταν το χρώμα φεύγει ξανά το μόνο σταθερό είναι το άσπρο μαύρο.
Γυμνή στη θάλασσα να γίνω ένα μαζί της όπως πάντα.
Να νιώσει τον πόνο,τον θυμό,την απογοήτευση,και με την αλμύρα της να τα ξεβγαλει όλα από πάνω μου.
Ποιος δε λάτρεψε εσένα αγαπημένη,που πόσους καημούς,πόση θλίψη,πόσα δάκρυα έχεις παρει;
Έτσι γυμνή στέκομαι μπροστά σου τώρα εγώ και βουτώ στα δροσερά νερά σου.
Πάρε τον πόνο,πάρε την θλίψη,πάρε τον θυμό που με κατατρώει κάθε μέρα,μου τρώει τα σωθικά,τη ψυχή,το μυαλό,τη καρδιά.
Πάρτα όλα και δώσε μου γαλήνη,αυτό αποζητώ μόνο θάλασσα αγαπημένη μου.
Βασιλική Νάκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου