Κι αν έφυγες κι ορφάνεψαν οι επιστροφές,
οι άδειοι δρόμοι πάντοτε θ' ανθίζουν προσμονές.
Με δάκρυα σαν ποτίσανε του αποχωρισμού,
η μνήμη πόθους βλάστησε του ξαναγυρισμού.
Γιατί αγάπες που πονούν, εγχάρακτες θα μείνουν
Μόνο αν πάψουν να χτυπούν την λύπη θ' απαλύνουν!
Όσο υπάρχουν στη ζωή αίμα πικρό θα στάζουν,
μόνο μ' ελπίδα επιστροφής μπορούνε να βαστάζουν.
Δεν πρέπει μα ούτε καί μπορεί μέσα της να το θάψει!
Θα φλέγεται με πυρκαγιά, σαν χόρτο θα την κάψει!!
Μ' αν πάλλεται με προσμονή και νόστος την διακρίνει
από φωτιά δεν καίγεται, πιότερο θα λαμπρύνει.
Κώστας Ζαϊκιδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου