Απόγευμα (της Λιάνας Ζαχαρίου)

Νωρίς το απόγευμα ήταν που έφυγα.
Κλείδωσα με ήρεμες κινήσεις την εξώπορτα.
Στον κήπο κοντοστάθηκα.
Είχα φυτέψει πολύ απ την ψυχή μου εκεί μέσα.
Αιώνες οι στιγμές σε δυο βλέμματα...
Στην αγκαλιά της μνήμης και ο κήπος.
Λίγο μετά απ το παγκάκι,
στην πλατφόρμα αναμονής του γραφικού σταθμού,
μιλούσα με τον Όλυμπο.
Έχει καθίσει λες σε θρόνο το ηλιοβασίλεμα.
Αμετακίνητο κι αυτό
σε φωτογραφία θύμησης.
Περίεργο...
Ούτε ένα δάκρυ απ τα μάτια μου...
Γίνεται αποχωρισμός χωρίς δάκρυα;
Γίνεται ταξίδι χωρίς βαλίτσα;
Όλα αφημένα εκεί...
Και τα πριν και τα μετά...
Στου χρόνου το διάβα,
μόνο κρυμμένες αστραπές
σε χαραμάδες της ψυχής, 
φωτίζουν κάποια δευτερόλεπτα
τις δαιδαλώδεις διαδρομές του έρωτα.
Υπήρχε; λες
ή
δεν υπήρχε;
Μακρόσυρτο μοιρολόι από ανείπωτα λόγια.
Ρέκβιεμ γαλάζιων ονείρων,
για τα απάτητα χιονισμένα μονοπάτια,
ο πόνος.
Διερωτώμαι
χρόνια μετά...
Χάδι αγεριού
ή
αναπόφευκτη επιλογή
το διάβα του Ρουβίκωνα;

Λιάνα Ζαχαρίου