Την έλεγαν Λήθη.
Ζούσε στοιχειωμένη στην ερειπωμένη σπηλιά της αλληγορίας.
Είχε δίδυμη καρδιά. Τη μια γλυκά την κούρνιαζε στο στήθος
στην άλλη του ερειψίτοιχου την τέχνη μάθαινε στα σκοτεινά.
Απ΄την ρωγμή κοιτούσε τα άδεια των πουλιών κλουβιά.
Πως το ΄λεγες και γέλαγα; Ρωτούσε τη ζωή ψιθυριστά
σαν έβλεπε την κορμοστασιά έξω από τα τείχη να περνά.
Τις νυχτιές τα ναυάγια της φορούσε στη λάσπη της να κοιμηθεί
αγκαλιά με τον ηγιασμένο εαυτό της και τρεις γυρισμένο το κλειδί.
Κι εκείνος ο ξεφτισμένος φτωχοδιάβολος απ΄της κόλασης το άντρο
πέτρες διλήμματα και ύβρεις στα όνειρα τα ημιτέλευτα να της πετά.
Ένα νύχτωμα που σιγάνεψε η καρδιά κι έξω φύσαγε Θεός
την αλυσωμένη σκίαση της μάζας έβγαλε απ΄το φωτερό
ψαλίδισε την ψυχή και στου φεγγαριού τη ζεστασιά βγήκε.
Το διάβα πήρε για τον κήπο της Γεθσημανή να προσευχηθεί.
Μα τον γενετήσιο ξένο εαυτό της στον βυσσινόκηπο συνάντησε
να πορεύεται σε ευλογιές με συντρόπαιο ζωής τον ελεήμονα Θεό.
Με έλεγαν … Λήθη.
Βίκυ Δρακουλαράκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου