Ξύπνησα αργά
τα βλέφαρα δύσκολα
σφραγίζουν τις νύχτες
είναι σαν να αφαιρώ ώρες
από την ζωή μου
οι άνθρωποι είναι
ένα με τα σπασμένα σπίτια
πως έγιναν όλα τόσο ξαφνικά...
κλειστήκαμε στα δωμάτια
κοιτάζουμε πίσω στο παρελθόν
ο κόσμος δεν είχε τόσα κομμάτια
ήταν Άνοιξη...
την χάνουμε τώρα τόσο άδοξα
οι φωνές ένα κουβάρι στιγμών
σπάνια κοιμόμαστε μαζί
οι αγκαλιές ξαπλώνουν
σε φρέσκο πλυμένα σεντόνια
χέρια παραδομένα στο χρόνο
η πανδημία
σαρώνει τον πλανήτη
ποτέ δεν πιστέψαμε
στα σημάδια των καιρών
καιροφυλακτούν
στις παλάμες
σε εκκρεμότητα
Γεωργία Δεμπερδεμιδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου