ΠΟΙΗΣΗ. ΕΝΑΣ ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ

  Δεν της έφεραν το καλό φουστάνι  τα καινούργια παπούτσια την άσπρη κορδέλα στα μαλλιά. Την έχωσαν στην κάσα με μαύρα ρούχα  τα  δάχτυλα τη...

Η κουτσή καρέκλα  γένος θηλυκό γεννά συναισθήματα όλοι θυμηθήκαμε το σχολείο στα πράσινα θρανία ακουμπισμένα μικρά χεράκια  Όλο το χρόνο πολ...

 Όταν έσκαγε ο ήλιος στην αυλή μας η μαμά  διόρθωνε τις γλάστρες  απολάμβανε τις ακτίνες του  ώρες ολόκληρες ο παράδεισος της  Με το  χέρι, ...

Τούτο το πληγωμένο απόγευμα ήταν δικό μας, πήρα το δρόμο να σου ανάψω κερί, όπως άλλωστε συνηθίζω, όταν έρχομαι στην πόλη μας Έφτασα με την ...

Κάτι φταίει  οι πληγές ανοίγουν σαν να ήταν χθές τα ρούχα νοτισμένα μυρίζουν σαπίλα έρημες  οι νύχτες πίνουν σκοτάδια  μέρες χαοτικές  και α...

 Επιμελώς ταίριαξα τα ρούχα στην ντουλάπα τοποθέτησα στα ράφια τους καιρούς  που πέρασα στην θάλασσα  στρίμωξα τα πένθιμα στο βάθος να μην τ...

Αισθάνομαι την Άνοιξη που έφυγε σαν ένα παράξενο λεκέ στην ψυχή που κανείς δεν μπορεί να καθαρίσει ενίοτε θέλω να πιστεύω πως δεν θα ...

Διαμάντια οι μνήμες νοσταλγικά κείτονται θρυμματίζουν  όλη την γη σε μια  απέραντη ματωμένη πληγή Τούτες τις ερημικές νύχτες μουσκε...

Ξύπνησα αργά τα  βλέφαρα δύσκολα σφραγίζουν τις νύχτες είναι σαν να αφαιρώ ώρες από την ζωή μου οι άνθρωποι είναι ένα με τα σπασμέν...