Ο πίνακας (της Λίτσας Γιαννούλη)

[..Για τον ένα φίλο τον μοναδικό
δέν έχω γράψει ποτέ

Δεν έχω μιλησει ποτέ δέν τον
έχω ζωγραφίσει

Πως θα μπορούσα άλλωστε
δέν είμαι ζωγράφος..]


Μπορώ ομως να μιλήσω γιαυτόν
γιατί έχω στόμα

Αυτός λοιπόν ο ένας έχει μια
πάθηση έκ γενετής

Μια ιδιαιτερότητα..

Εχει μόνο ένα μάτι και ένα αυτί
ανοιχτό

Για να με παρατηρεί και γιά
να ακούει τα πάντα

Την κάθε αλλαγή μου εξωτερική
καί εσωτερική

~~~

Το άλλο ματι καί το άλλο αυτί
το έχει κλειστό

Για να μην ακούει τις κατηγόριες
τα σχόλια των τρίτων

Για να μην βλέπει καλά τα λάθη μου
τα σφάλματά μου

Δεν τόν νοιάζει άλλωστε

Πώς το λένε χωλαίνει σε όψη
σε πολλά

Ειναι εκεί όμως να με θωρακίζει
απ' τα πάντα

Άσχημο ίσως ώς κάδρο ώς πίνακας

Αλλά πολύ όμορφος να τόν έχω

Στην καρδιά και στό σπίτι μου

Στη ζωή μου

Τον βάζω σε θέση περίοπτη ψηλά

Στό σαλόνι μου για παράδειγμα

Πάνω απ' τον αγαπημένο μου καναπέ

Από εκεί να μπορεί να αφουγκράζεται

Να παρατηρεί με αγωνία να μπορεί να επεμβαίνει πάντα

~Ό φίλος μου

Λίτσα Γιαννούλη