Κάτι σαν τάμα...
στο χρωστούσα
Όσα φυλαγμένα σου είχα
χρόνια ολόκληρα
γυμνών ημερών απόγνωσης
Τριγυρνώ και περιφέρομαι
μόνιμα στην ζωή σου
κι ας εχω κάνει
του κόσμου τα ταξίδια
Δραπέτευσα απο όλες τις φυλακές
Ήρθα αργά μα φόρεσα τα ίδια ρούχα
για να με καταλάβεις
Γέννηση και αφετηρία
των προγόνων μου το χώμα
Και να που σε αγκαλιάζω!
Εφήμερος πρόσφυγας μετανάστης
όταν ο πόθος γίνεται γιορτή
Εύα Γεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου