Αετέ μου περήφανε,
άνοιξε τα φτερά σου.
Άπλωσε τα
στην αγκαλιά μου.
Αγέρωχος και δυνατός
όπως πάντα.
Ταξίδεψε με
στα πέρατα του κόσμου.
Το βλέμμα σου
πλανιότανε στους ορίζοντες.
Κυριαρχούσες
στο απέραντο γαλάζιο.
Προστάτης του Ήλιου
στις βουνοκορφές
Χάραξες
των ανθρώπων τη μοίρα,
περιφρουρώντας
τα σύνορα του Δικαίου.
Ντυμένος ρακένδυτος,
σ' αναζητούσα στην ομίχλη.
Παγωμένη η νύχτα,
παγωμένες οι φλέβες μου.
Αντικρίζοντας κει δα..
τα παγκάκια των αστέγων,
περιμένοντας δύο ψίχουλα,
γονυπετής ικέτευσα.
Ανταμώσανε οι ψυχές μας,
σμιξαν στο φως,
στα λημέρια σου τα απάτητα..
στο πέταγμά σου
Βροντοφώναξα....
Ελευθερία ή Θάνατος
ήταν το κέλευσμα σου.
Ιωβηλαίο ρύγχος με διαπέρασε
κόβοντας σαν λεπίδα την ανάσα μου.
Ατσάλινα φτερά μ' αγκάλιασαν.
Ασπίδα μου έγινες εσύ,
αντικρίζοντας λαβωμένος
την αγέλη των ισχυρών
που κατασπάραζε
χωρίς έλεος
το θήραμα των αδυνάτων.
Τι απερίγραπτη θλίψη!
Φτερούγισα στα όνειρα σου,
στις παρυφές των δέντρων.
Ασημένιες κλωστές έδεσαν
τις θύμησες μου, αέναεες.
Αετέ μου,
Ταξιδιώτη του Φωτός
σκύψε στερνά να σε φιλήσω.
Από την ποιητική μου συλλογή
"Πέρα απ' τον ορίζοντα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου