Η πόλη νίκησε
κι εγώ που δεν είχα ποτέ φίλους
θρήνησα την απώλεια των εχθρών μου
κι απόμεινα μόνος και χτυπημένος
σαν δόντι ραγισμένο
Θυμάμαι
κρυμμένος πότε κάτω από το κρεβάτι
και πότε στο ντουλάπι
να διαβάζω κατορθώματα ηρώων
και να προσμένω να έρθουν
και ήταν αυτή η αναμονή η ανακούφιση
που στέκει πιο πάνω από κάθε ανακούφιση
Όμως η πόλη νίκησε
χωρίς ήρωες να υπάρχουν
κι άνοιξα το παράθυρο
και κούνησα την λεύκη σημαία μου ψηλά
όλοι για να δουν, όλοι για να προσέξουν
πως η δειλία μου δεν τους ζημίωσε καθόλου
Και ήταν θέαμα πιο τρομακτικό από όλα
κείνο το πλήθος που όλο κοιτάει μπροστά
και δεν σηκώνει το κεφάλι.
Δημήτρης Ζουγκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου