Αλλιώτικο από όλα τ’ άλλα.
Χωρίς δράκους και πριγκίπισσες
Χωρίς άλογα και κάστρα
Χωρίς ιππότες και μάγισσες
Χωρίς νεράιδες και μαγικά ραβδιά.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι
Όπου δεν ζήσαν πάντα αυτοί καλά
Και ούτε ζήσαμε καλύτερα εμείς από τους άλλους.
Δεν το διάβασαν μάνες στα νυσταγμένα τους κρινάκια
Και δεν νανούρισαν μ’ αυτό ύπνους ξάγρυπνους.
Δεν κοίμισε βασιλεμένους ουρανούς
Δεν βάρυνε βλέφαρα βαριά
Δεν σίγησε πόνους αβάστακτους.
Παρηγόρησε όμως σαν το πιο πονόψυχο παραμύθι της γης.
Γιατί αυτό ήταν πράγματι.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι
Που δεν γράφτηκε με μελάνι σε χαρτί
Άφησε όμως ίχνη διάφανα
Απόσταγμα ζεστό και κρυσταλλένιο
Πάνω σε χούφτες που προσπάθησαν γρήγορα και βιαστικά να σβήσουνε τα χνάρια του
Κάποτε από φόβο
Κάποτε από περηφάνια
Κάποτε αποκλειστικά μονάχα από αγάπη.
Δεν θέλησε να πουληθεί
Δεν αγοράστηκε με χρήματα και ύλη
Δεν εξευτέλισε την ύπαρξη του για κανέναν.
Κάποιες φορές δεν έγινε ούτε καν γνωστό
Παρά έμεινε πεισματικά κρυμμένο
Σιωπηλό και αμίλητο
σαν καν να μην υπήρχε.
Κάποτε κρύφτηκε από ντροπή πίσω από τα πιο πλατιά χαμόγελα
Από τα πιο γελαστά μάτια
Πίσω από ευθυτενή κορμιά
Πίσω από «είμαι καλά»
Από κλειστές πόρτες.
Κρύφτηκε άτσαλα σε πετσέτες
Σε νιπτήρες
Σε γωνίες σκοτεινές
Σε μοναχικούς περιπάτους, βυθισμένους στην θλίψη.
Δεν είχε τίτλο
Μα όποιος το ‘χε, το ‘ξερε καλά
Και το τιμούσε όπως του 'πρεπε.
Το γύρευε φορές με τ’ όνομα του
Κι ας έρχονταν κάποτε αυτό ακάλεστο
Κι ας κατέβαινε γοργά χωρίς σταματημό και φράγμα.
Πάσχιζε να συντρέξει
Αυτή ήταν άλλωστε η ύπαρξη του
Ἐνιωθε πάντοτε να στέργει
Ποθούσε μόνο να παρηγορεί.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παραμύθι
Αλλιώτικο απ’ όλα τ’ άλλα
Μα που η παραμυθία του ήταν εγγενής
Αυτόφωτη.
Γεννημένο την ίδια ώρα που η ζωή αντίκρισε την ύπαρξη της πλάσης
Καθώς πρώτο εκείνο καλωσορίστηκε στον κόσμο των ανθρώπων.
Κάποτε ήταν ένα ατόφιο παραμύθι
Ξεχωριστό και όμορφο.
Δώρο ακριβό και ατίμητο του Ποιητή στο γέννημά Του.
Και το ονόμασαν
Δάκρυ…
Γεωργία Κιουλαχογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου