Κοπέλες κάποτε οι μέρες γελούσαν
ξέγνοιαστα
Ήρεμες μέσα στη ζωντάνια τους
πως ο χρόνος τους αντέχει
Πέρασαν κι έφυγαν
και ήρθαν κι άλλες
Και η σκυτάλη άλλαζε χέρια
σε μέρες που πάντα βιάζονταν
να μεγαλώσουν...
Έφερναν δώρα, έφερναν πλούτη
σε εμπειρίες, σε γνωριμίες
Φέρνανε κάποτε και δυστυχίες...
Με πλούσια κώμη, όμορφες πάντα
Και τώρα που ο ήλιος λάμπει
μέσα απ τα λιγοστά μαλλιά τους
όμορφες μοιάζουν, γοητεύουν
Η κάθε ώρα πόσο μας μοιάζει
Σαν λιγοστεύουμε, τότε εκτιμούμε
τότε ομορφαίνουμε, κατανοούμε
Η κάθε ώρα, μια ευκαιρία
ο κάθε χρόνος, μια εμπειρία
αλλάζει το μέσα μας στην κάθε πορεία
όποια κι αν είναι η αφετηρία
στο τέρμα γράφεται η ιστορία.
Γεωργία Κιτσούκη-Βασιλειάδου
Έλεγχος καταχώρησης!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή