Άτιτλο (του Νικόλα Παπανικολόπουλου)

Πορεία μοναχική πάνω στον μαυροπίνακα.
Λευκή εκείνη, εύκολα σβήνεται.
Κάτω απ’ τον  υγρό σπόγγο
επάνω στο σώμα του μαύρου πίνακα
γίνεται τίποτα.
Κι ας ήτανε πριν, στίχοι από ποιήματα,
ατέρμονη ευθεία,
κύκλος μελαγχολικός κι επαναλαμβανόμενος,
εντός εκτός κι επί τ’ αυτά,
κομμάτι κάποιας ιστορίας.
Λευκή η ψυχή της,
φωτίζει στο πιο μικρό άγγιγμά της
τον μαύρο πίνακα.
Για τόσο μόνο,
ώσπου να γίνει πάλι τίποτα….

και λιώνει καθώς δίνεται κορμί ψυχή, σα χιόνι..
Κάποια μουτζούρα κάπου κάπου απομένει
σαν όνειρα που σβήνει το πρωί,
σαν όνειρα που σβήνει η κάθε νύχτα,
σα δάκρυ που πριν κυλήσει
το πίνει η σιωπή.

Νικόλας Παπανικολόπουλος

Γράφεις μέσα στην καρδιά μου (της Στέλλας Μαναλη)

Είσαι ένα βιβλίο που ποτέ δεν έχει την ίδια  αρχή, την μέση και το τέλος.
Τίποτα δεν είναι ίδιο μαζί σου, κι ας όλα επαναλαμβάνονται.
Οποιοδήποτε λεπτό της ζωής μου ,που το μοιράζομαι μαζι σου δεν είναι ιδιο, κι ας όλα δείχνουν πως έχουν ξαναγίνει.
Κάθε σου πρόλογος, και επίλογος είναι σαν να αρχίζω και να τελειώνω την ίδια μέρα ένα βιβλίο...Και έχω αγωνία για το επόμενο.
Μόνο που εσύ μου χαρίζεις, όχι λέξεις σε χαρτί...μα τις γράφεις στην καρδιά μου.
Γράφεις το βιβλίο σου, μέσα στην καρδιά μου...δεν είναι απίστευτο;
Κάθε φορά κάτι δυνατό, κάτι διαφορετικό...
κάνεις την καρδιά μου σαν μικρού παιδιού.
Νομίζω πως γράφουμε το βιβλίο μας...
Κάθε φορά...
Δεν ξέρω πόσες σελίδες θα έχει...νομίζω,
έχουμε να γράψουμε πολλά ακόμα ο ένας στην καρδιά του αλλου...
Είμαστε ακόμη στην αρχή... Το ξεκινάμε , σχίζουμε τις σελίδες ...και η αρχή δεν είναι ποτέ ίδια...
Πώς να ξέρουμε πόσες σελίδες θα έχει, όταν δεν μπορούμε ποτέ να ολοκληρώσουμε, 
τον πρόλογο...
Πόσες λέξεις σου θα χωρέσει η καρδιά μου, στο βιβλίο της ζωής σου ...που γράφεις;

Στέλλα Μάναλη

      

Άτιτλο (της Γιώτας Κλουτσουνη Παπαδάκη)

Έμαθα να μετρώ τα ολόκληρα φεγγάρια. 
Και να σε ψάχνω στα μισοφέγγαρα.
Να χαράζω τις νύχτες με τα νύχια μου
φωνάζοντας τ' όνομά σου. 
Σε ποθώ όπως την πρώτη φορά. 
Κι εσύ το νοιώθεις. 
Το ξέρω. 
Δεν γίνεται να μην το νοιώθεις. 
Τόσα μισοφέγγαρα 
δε μπορεί να μου λένε ψέματα. 
Κι ύστερα να...
Όταν δροσίζει σε γεύομαι στο ημίγλυκο. 
Μέχρι την τελευταία σταγόνα. 
Μαζί μ' εκείνες τις μαλακές καραμέλες
που μοιάζουν με σύννεφα. 
Κάθε φορά, σαν πρώτη φορά. 

Γιώτα Κλουτσουνη Παπαδάκη

Άτιτλο (του Ιωάννη Τούμπα)

Μπορούν να πετάξουν ελεύθερα τα πουλιά. 
Όμως κι εμάς ένα βήμα μας χωρίζει από τον ουρανό.
Όταν αγαπιούνται οι άνθρωποι είναι σα να πετούν...
Όλοι κάτι έχουμε χάσει...
Εχουν τον καιρό τους οι λυπες και οι στεναγμοι... 
Μα όταν αγαπιούνται οι άνθρωποι είναι σα να πετούν...
Σα να γυρίζουν μετά από πολλά χρόνια πίσω στην πατρίδα τους...
Πίσω στην αρχή... 
Και πάρα πολλοί εύχονται να πέθαιναν τότε...
Εκείνη τη στιγμή
που βλέπουν την λάμψη της ευτυχίας στο πρόσωπο π' αγαπούν... 
γιατί μόνο εκεί ζουμε. 
Εκεί και πουθενά αλλού. 
Γιατί τώρα καταλαβαίνουν 
ότι πιο πριν δεν έζησαν... 
Γιατί το μέλλον έχει 
τον πόνο του τέλους
Και μαθαίνουν τώρα
πως δεν υπάρχει ένα πιόμορφο τέλος...
Παρόταν είναι  μια αρχή το τέλος.

Ιωάννης Τουμπας

 

Σ' όλη τη γη (της Ιωαννεττας Δοκαναρη)

 

Τα μάτια θάλασσα παρακολουθούν το πέταγμα των γλάρων.
Τα μάτια νύχτα καρφώνουν τα ίχνη της επιθυμίας.
Τα μάτια φθινόπωρο ξαπλώνουν στα πεσμένα φύλλα.
Τα μάτια χλόη παίζουν με τ' αφρισμένα κύματα.
Το δέρμα νύχτα αφήνει τα πινέλα κάτω και χορεύει στη στοργή.
Το δέρμα σύννεφο συνοφρυωμένο, άπληστα, καταπίνει μαλάματα.
Το δέρμα ηλίανθος ανατέλλει μαζί με τον ήλιο, ήχους και γιορτές.
Το δέρμα παπαρούνα, σταυροπόδι, στέλνει σήματα καπνού για την πλημμύρα που έρχεται.
Η βία, τρελός στρατιώτης, κάνει τα μάτια να δακρύζουν. 
Βάφει τα δέρματα με οδύνη.
Η αγάπη έχει άρωμα έρωτα σ' όλη τη γη

Ιωαννέτα Δοκανάρη