Άτιτλο (της Χάρις Παρασκευοπούλου)

Ενός λεπτού τριγμοί
αποκαΐδια οι στιγμές
που φοβηθήκαμε
νέρινο πάτωμα η ζωή
έλα, περπάτα!
Θα σε βρίσκω πάντα
στα πιο αλλόκοτα δάση
θα σου χαρίζω καρπούς
και ένα φιλί
και θα είναι τούτο
το μερτικό της μνήμης μου
μοίρασμα άδικο
του χρόνου που μας λείπει
Χάρισέ μου
την πιο άνεργη σκέψη σου,...

Χάρις Παρασκευοπούλου

Ποίηση. Ενας δρόμος προς το όνειρο. ΕΚΠΟΜΠΗ

 ΠΡΩΤΗ ΕΚΠΟΜΠΉ

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΠΟΜΠΗ

ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ (της Μαίρης Ζάχου)

Ω θυγατέρα έρημη 
και παραπλανημένη.
Κόρη τ ουρανού,
της γης χαροκαμένη.
Μάνα που τη γέννησες,
πόσο πόνο
στα σωθικά σου θα δεχτείς
απ' τον αφανισμό της.
Θλιμμένη μέρα τραγική,
χωρίς αισθήματα κενή
στου παραδείσου τα περβόλια.
Και παραστράτησε ο νούς
και πα να σε μαγέψει,
στου χάους τα σοκάκια...
Το κλάμα είναι γοερό
σταματημό δεν έχει..
Δεν είναι μίσος μήτε οργή,
είναι του βάθους η ψυχή
που φέρνει η συντέλεια.
Χωρίς να το νοιώσεις κόρη μου
σε άλλους κόσμους περπατάς,
στα σύννεφα γυροβολάς,
δε νοιώθεις την απώλεια.
Γυναικοκτονία άλλη μια ,
δάκρυα χυμένα πολλά
στην επτάσφαιρη την Πούλια..
Θανατικό απ' το χέρι που κράτησες,
απ' το κορμί που εράστηκες,
απ' το φιλί που ένιωσες..
Μέσα στα σωθικά σου.
Λαβωματιά ερωτική,
ξεψύχισμα του πόθου σου
στα σκαλοπάτια της αβύσσου.
Ω θλιβερέ μου έρωτα 
μου πήρες την μιλιά μου,
εσκότωσες τη μοίρα μου,
κι αφάνισες την καρδιά μου.
Μάνα βαστάξου δυνατή,
η κόρη έγινε πουλί,
έγινε πεταρούδι...
Σε συντροφιά Αγγελική
και θεϊκό τραγούδι!!

Μαίρη Ζάχου

Άτιτλο (της Ελεονώρας Καζαντζιδου)

Να γουστάρεις
φίλη μου,
ακόμα 
και όταν βρέχει
αδιαφορία
και μουσκεύει το μεδούλι σου,
με ανορθόγραφες ματιές
ο έρωτας.
Στο υστερόγραφο,
κρύβεται πάντα
το μπουρλότο 
μιας διαδρομής.
Δικοί σου οι φθόγγοι
στον ενεστώτα χρόνο.
Δική σου και η ευθύνη
στο έγκλημα διαρκείας
της μοίρας.
Να γυρεύεις σε άδειες αγκαλιές,
το μπολερό της μοναξιάς.
Υπέγραφε....

Ελεονώρα Καζαντζιδου

Από την υπό έκδοση νέα ποιητική μου συλλογή,

"Άνυδρος έρωτας"

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΝΑ ΔΑΣΟΣ (της Άννας Γεωργαλή)

Φωτιά ακούτε;
τα δέντρα θροούν περίτρομα
τινάζονται,αγριεύουν
ολοφύρεται η καρδιά τους
φωνάζουν φωτιά 
ακούς; 
σέρνεται ολοτρόγυρα
παίζει κρυφτούλι
καταβροχθίζει 
ανατολικά 
δυτικά 
στο βορρά 
στο νότο
κοιμήθηκαν σε νεκροταφείο 
θυμάρι και ρίγανη,
φλόγα και μαύρος καπνός
φτάνουν  στον ουρανό
απλώνει η νύχτα εφιάλτη
μυρίζει θάνατο...
. . . . . .
Μια φορά ήταν ένα δάσος
και οι μέρες ήταν πράσινες
- ψάξε με δεν θα με βρεις -
τώρα ένα δέντρο μαύρο στάζει αίμα
δεν είμαι εγώ η φωτιά σκέφτεσαι
κι όμως είμαστε εμείς 
δολοφόνοι ξέγνοιαστοι,
δεν θα  ξεχάσω
μη ξεχάσεις ούτε κι εσύ
θα περπατήσουμε πάνω στην τέφρα
στα καμένα φτερά
πως μπορούμε να ξεχάσουμε το δάσος
που πυρπολήσαμε με τα ίδια μας τα χέρια......

Άννα Γεωργαλή